ગુજરાતી સૉનેટકાવ્યો/અધૂરૂં

૬૮. અધૂરૂં

ગજેન્દ્રરાય ગુલાબરાય બૂચ

અધીરી આંખોમાં ક્યમ પરમ સૌંદર્ય ભરવા?
અધૂરી પાંખો આ ગગનમહીં મ્હારે વિહરવાં;
ઘડીમાં મીંચાતાં નયન, મુજ પાંખે, પ્રબળ ના–
સમાવું શી રીતે જીવન સઘળાં એક પળમાં?

અમીના કૈં પ્યાલા અધર અડકીને ઢળી જતા,
તરંગોના રંગો ઉડી ઉડી ઉષા શા ગળી જતા;
મરૂભૂમિમાં જો મૃગજળ રહ્યાં દૂર દમતાં-
અધૂરાં એવાં કૈં જીવન શમણાં જેમ શમતાં.

પ્રભો! દીધાં તેં શું રસજીવનનાં દાન અમને?
પ્રભો! તેં પાયાં શું તુજ પરમ પીયૂષ અમને?
અમી એ ચાખ્યાં ને તરસ ઉરની જાય વધતી–
હવે કાં ઝંખાવે? –અમૃતતણી તૃપ્તિ નહિ થતી.

પ્રભો! ના જો નિભાવે તો લગની ન લગાડતો;
લગાડી શોખ સ્વપ્નાંનો, જગમાં ન જગાડતો.
(‘ગજેન્દ્રનાં મૌક્તિકો’)