ગુજરાતી સૉનેટકાવ્યો/છીપ

૫૭. છીપ

દેવજી રા. મોઢા

પડી’તી સિંધુને અતળ તળિયે, કૈંક જળના
સ્તરો મારા નાના શરીર ઉપરે ભીંસ કરતા;
અને ત્યાં કો ખૂણે તિમિરભરી કો ખાંચની મહીં
રહી, વારિમાંથી ચહું મુજ ઉરે મોતી સ્ત્રજવા.

થશે મારું મોતી સરસ, જગમાં ખ્યાતિ રળશે,
અને માતા લેખે બનીશ અધિકારિણી યશની :
કંઈ એવા ખ્યાલે દિવસ કપરા હું વહવતી,
જળોની ભીંસોને, વળી તિમિરને યે ન ગણતી.

અરે, કિન્તુ પેલા બની જઈ અધીરા મરજિવા
ઢૂક્યા, સિંધુ ડ્‌હોળ્યો, ઉંચકી ય મને અન્ય સહ, ને
તટે જૈન જોયું તો મુજમહીંથી મોતી ન નીકળ્યું,
અને દીધી રોષે ફગવી શી મને વેળુઢગમાં?

ભલેને ના મોહ્યાં મુજ રૂપ પરે દુન્યવી જનો,
ઘણું ના આ કે હું લુભવી શકી છું બાલક-મનો?
(‘પ્રયાણ’)