મધ્યકાલીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા /૧.મારું માણેકડું રિસાવ્યું રે...

From Ekatra Wiki
Jump to navigation Jump to search
The printable version is no longer supported and may have rendering errors. Please update your browser bookmarks and please use the default browser print function instead.


૧.મારું માણેકડું રિસાવ્યું રે...

પ્રેમાનંદ

(રાગ: વેરાડી)
મારું માણેકડું રિસાવ્યું રે, શામળિયા,
તારા મનમાં એ શું આવ્યું? રે શામળિયા,
હું અપરાધણ માતને મૂકી શા માટે જંપાવ્યું?          રે શામળિયા.

કાલિંદ્રીનું કાળું પાણી, માંહે વસે કાળો કાળી;
હવે આશા શી મળવાની? ઘેર કેમ આવે વનમાળી? રે, શામળિયા!
મારું
સંતાન-રૂપિયું મોટું ધન તે, કરમે લીધું લૂંટી,
મે નવ જાણ્યું જત્ન કરી રે, રત્ન પડ્યું કેમ છૂટી રે, શામળિયા!
મારું
પુત્ર પામી હું છેલ્લે આશ્રમે, મેં ઉછેર્યો પ્રતિપાળી;
નીપન્યો રસ ઢોળાઈ ગયો, હું વિજોગ-અગને બાળી રે, શામળિયા!
મારું
નાકે મોતી, પાયે ઘૂઘરી, મોરમુગટ શિર ધારી;
ફરી રૂપ હું ક્યાંહાંથી દેખું? હરિ આવે ગૌ ચારી, રે શામળિયા!
મારું
પીત પછેડો, કાછ કચ્છ્યો ને, મુજ કને નેતું માગે;
હું ઘરડી માને થાકી જાણી, કોણ વિલોવા લાગે? રે શામળિયા!
મારું
તું પ્રાણેશ્વર, તું ગોપેશ્વર, ગોપી દેહ કેમ ધરશે?
બાળસખાની કોણ વલે? આ ગાયો હીસી હીસી મરશે, રે શામળિયા!
મારું
ઊંડા જળમાં વાસ જ કીધો, પાણીમાં કેમ ગમશે?
મોર, પોપટ ને પૂતળી, તારે રમકડે કોણ રમશે? રે શામળિયા!
મારું
કાંઈ તું ગયો ને હું જીવું છૌં, ઓછા સગપણ માટે;
સાચું વહાલ તો તાહાં જણાયે, સાંભળતાં હૈડું ફાટે, રે શામળિયા!
મારું
કાષ્ઠપેં પાષાણ કઠિણ છે, તેપેં કઠિણ છે લોઢું;
વજ્ર-તુલ છે કાળજ મારું; લોકને દેખાડું શું મોઢું રે શામળિયા!"
મારું
નંદ જશોદા, ગાય, ગોવાળાં, વ્યાકુળ બ્રિજની નારી;
‘ચાર ઘડી પૂંઠે સરવે પડજો,’ હળધર રાખે વારી, રે શામળિયા!
મારું