વસુધા/બૅન્કનો શરાફ
સદા સરે છે મુજ આંગળાંથી
અનેક નોટો તણી થપ્પીઓ ને
આ કાન મારા સરવા બનીને
કલદાર કેરા રણકાર પારખે,
ને ભીમ જેવા અહીં ચોપડામાં
કર્યા કરું નિત્ય જમાઉ ધા ર;
લક્ષ્મીતણાં એ પગલાં પનોતાં
નોંધી રહું મૂક જતાં ચ આવતાં.
કશી વ્યથા, શા પુરુષાર્થ, કેવાં
મચ્યાં હશે દંગલ, શો પસીનો ૧૦
પડ્યો હશે, સંવનનો ય કેટલાં
બન્યાં હશે, કેવી ય કંજુસાઈ
કંકાલદન્તે કકડી હશે આ
અલભ્ય લક્ષ્મી નિજ હસ્ત પામવા!?
એ ઘોર શોરોતણી છાંટ આંહીં
કદી ન આવે, મજલે ઊંચે આ
નોટોતણી કોરી પહેરી સાડી
સ્મિતભર્યાં રુમ્ઝુમ લક્ષ્મી આવતાં.
આ લક્ષ્મી ગંગાજલમાં ઝુલંતો,
તટો વળી કે મઝધાર માપતો, ૨૦
છતાં ન એના સ્પરશે ભીંજાતો
સદા ય કોરો કટ હું રહું છું.
આશા અને હું મરતાં સુધી તો
મહાન સાચ્ચે સ્થિતપ્રજ્ઞ થૈશ.
હજાર લાખ્ખો ઉથલાવનારનો
પચાસ કે સો બહુ તો પગાર છે.
મને નથી બીક જ વિશ્વ કેરી
માયા મહીં લેશ ખૂંચી જવાની,
ન બીક લખ્ખોપતિ થૈ જવાની!