સંજુ વાળાનાં કાવ્યો/કવિ

કવિ

ધરબી શકે જો પાછો
બંદૂકમાં ભડાકો
ત્યારે કવિ તું પાકો

વીંધે, પરોવે, પ્હેરે
નિઃશબ્દનો ઇલાકો
ત્યારે કવિ તું પાકો

નેવાંનાં પાણી મોભે
વાળીને પાડે હાંકો
ત્યારે કવિ તું પાકો

હો ફાટ્યું થાકી, હારી
એ વસ્ત્રને લે ટાંકો
ત્યારે કવિ તું પાકો

ઉઝરવા હો ઉત્સુક
નિત દૂઝતો સબાકો
ત્યારે કવિ તું પાકો

તરકીબ ’ને તરીકા
છાંડી જમાવે છાકો
ત્યારે કવિ તું પાકો

અંતઃરસમાં ઊતરી...

તાર સાથે આંગળીઓ સંતલસમાં ઊતરી
લ્યો! ગઝલ છેડી નવેનવ અંતઃરસમાં ઊતરી

સતઘડીએ લાગણી મૂલવતાં રસમાં ઊતરી
ઝીણી ઝીણી કાળજી લીધી તો કસમાં ઊતરી

દુઃખતા રઘવાટ તો સૌ ભીતરે ધરબી દીધા
તો શરી૨ી સૌ સમસ્યા ઉધરસમાં ઊતરી

આઠ-દસ પીડા, વ્યથાઓએ નગર માથે લીધું
આપદા બાકી હતી તે છેલ્લી બસમાં ઊતરી

સાંજની કોઈ વિલંબિત રાગિણીની લય-છટા
સમ ઉપર આવી અને સીધી જ નસમાં ઊતરી

સામસામે બેઉંને જો હેડકી ઊપડી છતાં
જોખમી અંટસ જરા પણ ના જણસમાં ઊતરી

આખું ઘર છે સ્તબ્ધ ’ને વ્યાકુળ શેરી, ચોક પણ -
‘તું નથી’ની વાત વકરી, તો તમસમાં ઊતરી

સાંભળ્યા ગુલઝારને, ગઝલો ય વાંચી શ્યામની -
છેવટે સાચી ‘હકીકત’ સોમરસમાં ઊતરી

જો ગઝલના ગામમાં દુષ્કાળ લીલા ત્રાટક્યાં
ગીત-આનાવારી પણ માઠા વરસમાં ઊતરી