હરીશ મીનાશ્રુની કવિતા/મસ્જિદ ઉપર અવાજોની લીલ બાઝવાની

મસ્જિદ ઉપર અવાજોની લીલ બાઝવાની

મસ્જિદ ઉપર અવાજોની લીલ બાઝવાની
મારી નમાઝ નભથી આગળ ધપી જવાની

મરૂથળની મધ્ય મોતી, સમજી લે, એ જ મન છે
ચળકે છે તોય કેવળ એ ચીજ ઝાંઝવાની

બત્રીસ કોઠે દીવા પેટાવી દઉં, શરત છે
અગનિની અંજલિને આકંઠ પી જવાની

શું થાય? તરસ અમને એના દીદારની છે
આદત પડી ગઈ છે દેખીને દાઝવાની

નિઃશ્વાસની હવામાં ઘેરી અસર ઘટાની
ઉનચાસ મરુતોને આજે ટપી જવાની

દુનિયાનાં તખ્ત તારાં, અમને તો ઝીણી ઝંખા
એકાદ ફૂલપત્તી ઉપર બિરાજવાની

ઝાકળ યદિ તું રંચક તારું રહસ્ય ખોલે
અમનેય અધીરાઈ ક્ષણમાં ખપી જવાની

સોદો કરો છો હકનો તો એમાં શાની રકઝક
તમને ન શોભે, સાધો, તજવીજ ત્રાજવાની

મુરશિદની વાટ જોતાં ઊભાં ઉઘાડે ડિલે
ઓગળતી ચાંદનીમાં કાયા તપી જવાની

એને તરસવું અથવા અનહદ વરસવું ફાવે
આ તો ગઝલ છે : એને ક્યાં ટેવ ગાજવાની