અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/દલપતરામ/મિત્ર પ્રતિ ઉક્તિ

સોરઠા

વાલા તારાં વેણ, સ્વપનામાં પણ સાંભરે;
નેણ ભરેલાં નેણ, ફરી ન દીઠાં ફારબસ.           ૭૫
આજ કાલની વાત, જોડ વરસ જાતાં રહ્યાં;
ભેળા થઈને ભ્રાત, ફરી ન બેઠા ફારબસ.           ૭૬
પામ્યો ગતિ પવિત્ર, જઈને બેઠો જોખમાં;
મિત્ર તણી તેં મિત્ર, ફિકર ન રાખી ફારબસ.           ૭૭
દિલ ન થશો દિલગીર, વેલેરા મળશું વળી;
વદીને એવું વીર, ફરીને મળ્યો ન ફારબસ.           ૭૮
ઉચર્યો કદી ન એક, જુઠો દિલાસો જીભથી;
છેલીવારે છેક, ફોગટ બોલ્યો ફારબસ.           ૭૯
દીઠી નહીં દેદાર, સંદેશો નહિ સાંભળ્યો;
કાગળપણ કો વાર,ફરી ન લખિયો ફારબસ.           ૮૦
હેતે ઝાલ્યો હાથ, છેક કદી નહિ છોડતો;
મળ્યે સ્વરગનો સાથ; ફંટાયો તું ફારબસ.           ૮૧
માનવ જાતી માત્ર, ભલે વસે સઉ ભૂમિમાં;
પણ પ્રીતિનું પાત્ર, ફૂટી ગયું રે ફારબસ.           ૮૨
લાખ લડાવ્યાં લાડ, સુખ તેતો સ્વપ્ને ગયું;
ઝાઝાં દુખનાં ઝાડ, ફળવા લાગ્યાં ફારબસ.           ૮૩
અંતરની ગત એક, ઈશ્વર જાણે આપણો;
છેટું પડ્યાથી છેક, ફરૂં ઉદાસી ફારબસ.           ૮૪
તારા બોલ તણાજ, ભણકારાવાગે ભલા;
ઉપજે ઘાટ ઘણા જ, ફરી ક્યાં દેખું ફારબસ.           ૮૫
નેણે વરસે નીર, સ્નેહી જ્યારે સાંભરે;
વેલો આવી વીર, ફરીને મળજે ફારબસ.           ૮૬