અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/ `ઉશનસ્' નટવરલાલ પંડ્યા/સાતમો કોઠો

સ્ટીલની થાળીમાં રોજ
હું જે ચોખા વીણા આપું છું આ લોકોને
તેની ખાતી વખતે મારા ભાણામાં એક દાણોય
કેમ દેકાતો નથી?
(ચોખાના દાણા જે વીણતા વેરાયા’તા
તે કીડીના દરમાં, ને ચકલીની ચાંચમાં...પણ...)
તગારા ઊંચકી ઊંચકીને મેં જ
આ ઘરનું છાબું ભર્યું છે, મેં ને મારા ધણીએ
મારા પેટનું તગારું તો તડાતડ, તોય.
પણ આ પેટમા ં છે એના માટે હજી
અમારે આ લોક જેવું ઘર કેમ નથી?
અલ્યા, કોઈ મને આલોને નગારું કે પાદરે જઈને વગાડું
અમે જ વણ્યું છે વળી આખાયે સમાજનું
પાની ઢંક ઊજળું વસ્ત્ર, અમેસ્તો...
ક્યાં ગયા એ બધા આખા તાકાના તાકા,
અમારા જ વણેલા?
કોણ દુઃશાસને ભરી સભામાં અમારું છેલ્લુંય
લજ્જાવસ્ત્ર અંગ ઉપરથી ઉતારી લીધું છે?
હું મારા પેટમાં એક અભિમન્યુને ઉછેરું છે.
એને મેં આવડતા’તા તે તમામ
છયે છ કોઠા-પ્રારબ્ધના સ્તો-પેટમાં પઢાવી દીધા છે
પણ નવો પાઠ, સાતનો કોઠો
મને લાગે છે કે હજી બીજી સાત પેઢી તો આમ જ...