26,604
edits
KhyatiJoshi (talk | contribs) No edit summary |
KhyatiJoshi (talk | contribs) No edit summary |
||
Line 454: | Line 454: | ||
અને જેની અંદરથી સભ્ય જાતિનાં આવાં સુલક્ષણો મળી આવે છે, એ વ્રતોને આપણે કોઈ જંગલી પ્રજાની અંધશ્રદ્ધાનું પ્રદર્શન કહીને જ કેમ પતાવી શકીએ? આર્યો જેઓને જંગલી વ્રતો કરનારા અને નિરુદ્યમી લૂંટારાઓ એવે નામે ઓળખે છે, તેઓનું તો આ વ્રતોની અંદરથી અને શિલ્પચિત્રના ઇતિહાસમાંથી આપણને તદ્દન ઊલટું જ ઓળખાણ થાય છે. જેમ કે વાસ્તુવિદ્યા એ મયશાસ્ત્ર છે. હવે, મય તો દાનવ હતો! વળી આર્યો તો જ્યારે યુદ્ધવિજયની મનકામના ઇંદ્રના હોમહવન વાટે કરતા હતા, ત્યારે બીજી બાજુ આ જંગલી વ્રતો કરનારાઓ તો અસ્ત્રશસ્ત્રો અને ગઢકિલ્લા બાંધી રહ્યા હતા — ઈન્દ્રને ખુશ કરવા નહોતા બેસી રહ્યા. તેમજ તેઓની કન્યાઓ પણ કેવાં વ્રતો કરતી! ‘રને રને એયો હવ!’ : જેની પુત્રીઓ આવી પ્રાર્થનાઓ કરી શકે તેને ભલે તમે જંગલી કહો, પણ તેથી તેઓની સંસ્કૃતિ આર્ય સંસ્કૃતિથી ઊતરતી હતી એમ ન કહી શકાય. રણચંડીઓની જે મૂર્તિ આ વ્રતનાં જોડકણાંની અંદર ખડી થાય છે, અબલાઓના હૃદયનો જે એક સંયમવંત સુંદર આદર્શ મૂર્તિમંત થાય છે, તે આદર્શ અને તે મૂર્તિની સરજનહાર પ્રજા જંગલી કેમ હોઈ શકે? | અને જેની અંદરથી સભ્ય જાતિનાં આવાં સુલક્ષણો મળી આવે છે, એ વ્રતોને આપણે કોઈ જંગલી પ્રજાની અંધશ્રદ્ધાનું પ્રદર્શન કહીને જ કેમ પતાવી શકીએ? આર્યો જેઓને જંગલી વ્રતો કરનારા અને નિરુદ્યમી લૂંટારાઓ એવે નામે ઓળખે છે, તેઓનું તો આ વ્રતોની અંદરથી અને શિલ્પચિત્રના ઇતિહાસમાંથી આપણને તદ્દન ઊલટું જ ઓળખાણ થાય છે. જેમ કે વાસ્તુવિદ્યા એ મયશાસ્ત્ર છે. હવે, મય તો દાનવ હતો! વળી આર્યો તો જ્યારે યુદ્ધવિજયની મનકામના ઇંદ્રના હોમહવન વાટે કરતા હતા, ત્યારે બીજી બાજુ આ જંગલી વ્રતો કરનારાઓ તો અસ્ત્રશસ્ત્રો અને ગઢકિલ્લા બાંધી રહ્યા હતા — ઈન્દ્રને ખુશ કરવા નહોતા બેસી રહ્યા. તેમજ તેઓની કન્યાઓ પણ કેવાં વ્રતો કરતી! ‘રને રને એયો હવ!’ : જેની પુત્રીઓ આવી પ્રાર્થનાઓ કરી શકે તેને ભલે તમે જંગલી કહો, પણ તેથી તેઓની સંસ્કૃતિ આર્ય સંસ્કૃતિથી ઊતરતી હતી એમ ન કહી શકાય. રણચંડીઓની જે મૂર્તિ આ વ્રતનાં જોડકણાંની અંદર ખડી થાય છે, અબલાઓના હૃદયનો જે એક સંયમવંત સુંદર આદર્શ મૂર્તિમંત થાય છે, તે આદર્શ અને તે મૂર્તિની સરજનહાર પ્રજા જંગલી કેમ હોઈ શકે? | ||
''[ત્યાર પછી આ કલાકાર વિદ્વાન હિન્દુ ધર્મની અનુદારતા ઉપર ઊતરે છે. આ અસલી પ્રજાનાં વ્રતો કે જેને અનુસરતાં વ્રતો બોહિમિયામાં, ગ્રીસમાં ને મિસરમાં પણ ચાલુ છે તેને પણ હિન્દુ ધર્મની'' ''માલિકીનાં બનાવી લેવાની અને પોતાના સ્વાર્થ કારણે અનેક તિથિમાહાત્મ્યનાં કલ્પિત વ્રતો ઘડી કાઢવાની બ્રાહ્મણની યુક્તિપ્રયુક્તિઓ ઉઘાડી પાડે છે અને બતાવે છે કે એ બ્રાહ્મણરચિત દધિસંક્રાન્તિ,'' ''ગુપ્તધન, ધૃમસંક્રાન્તિ, દાડિમસંક્રાન્તિ, બ્રાહ્મણાદર ઇત્યાદિ રસહીન કૃત્રિમ વ્રતોથી નિરાળાં આ લોકવ્રતોમાં તો શાસ્ત્રને કે બ્રાહ્મણને સ્થાન જ નથી. તેમાં તો ઋતુઓના ઉત્સવ છે. પછી તો એની કલમ કાવ્ય વહાવે છે :''] | ''[ત્યાર પછી આ કલાકાર વિદ્વાન હિન્દુ ધર્મની અનુદારતા ઉપર ઊતરે છે. આ અસલી પ્રજાનાં વ્રતો કે જેને અનુસરતાં વ્રતો બોહિમિયામાં, ગ્રીસમાં ને મિસરમાં પણ ચાલુ છે તેને પણ હિન્દુ ધર્મની'' ''માલિકીનાં બનાવી લેવાની અને પોતાના સ્વાર્થ કારણે અનેક તિથિમાહાત્મ્યનાં કલ્પિત વ્રતો ઘડી કાઢવાની બ્રાહ્મણની યુક્તિપ્રયુક્તિઓ ઉઘાડી પાડે છે અને બતાવે છે કે એ બ્રાહ્મણરચિત દધિસંક્રાન્તિ,'' ''ગુપ્તધન, ધૃમસંક્રાન્તિ, દાડિમસંક્રાન્તિ, બ્રાહ્મણાદર ઇત્યાદિ રસહીન કૃત્રિમ વ્રતોથી નિરાળાં આ લોકવ્રતોમાં તો શાસ્ત્રને કે બ્રાહ્મણને સ્થાન જ નથી. તેમાં તો ઋતુઓના ઉત્સવ છે. પછી તો એની કલમ કાવ્ય વહાવે છે :''] | ||
{{Poem2Close}} | |||
<center>'''જીવનયાત્રાની છબી'''</center> | |||
{{Poem2Open}} | |||
વ્રતોનાં જોડકણાં પૂર્વ બંગાળનાંયે જુદાં, પશ્ચિમ બંગાળનાંયે જુદાં, છતાં તે વાંચીએ છીએ ત્યારે ગામડાંની, કુદરતી જીવનયાત્રાની એવી એક સ્વચ્છ છબી આપણાં અંતરમાં જાગી ઊઠે છે કે જે કોઈ પણ શાસ્ત્રીય વ્રતમાં આપણને નહિ જડે. દૃષ્ટાંત લો : પોષ માસમાં આ દેશમાં ઠંડી સખત પડે છે, અને આ વ્રત સવારનું છે. તેથી અનાયાસે કલ્પના કરી શકીએ છીએ કે અનેક યુગો પૂર્વેના બંગાળના કોઈ એક ગામડા ઉપર રાત્રિનો શ્યામ પડદો આસ્તે સરી પડ્યો હશે; ગામની ઉપર ઝકુંબેલા મોટાં વૃક્ષોને માથે હજુ કોઈ પાતળી ચાદર સરીખી ઝાકળ પથરાયેલી હશે; પ્રભાત ઝાકળબિન્દુઓથી જરી જરી ભીંજાયેલું હશે; ગામની વાડે વાડે, અને ઘરોને છાપરે છાપરે, સિમ-વૃક્ષનાં લીલાં લીલાં પાંદડા ઝૂલતાં હશે; ખેતરે ખેતરે રાઈ અને સરસવનાં ફૂલ, દૂધ અને હળદરનાં ફીણ સરીખાં ઊજળી રહ્યાં હશે; તે વખતે રામપાતરમાં રીંગણાનું પાંદડું રોપી, માટી ભરી, કુમારિકાઓ ટોળે વળીને ‘તોષલા વ્રત’ ઊજવવા ખેતરો તરફ ચાલી નીકળી અને ત્યાં જંગલી ફૂલો વડે વ્રતનો આ રીતે આદર થયો હશે; પ્રથમ તોષલા (સંતોષ દેનારી, ધાન્ય દેનારી) દેવીનું આવાહન કરે છે : | |||
{{Poem2Close}} | |||
<poem> | |||
{{Space}}તૂષ-તૂષલી, તૂમિ કે | |||
{{Space}}તોમાર પૂજા કરે જે | |||
{{Space}}ધને ધાન્યે બાડન્ત | |||
{{Space}}સુખે થાકે આદિ અંત | |||
{{Space}}[તોષલા દેવી, કોણ છો તમે? | |||
{{Space}}તમારી પૂજા જે કરે | |||
{{Space}}ધને ધાને અભરે ભરાય | |||
{{Space}}જીવતાં સુધી સુખી થાય.] | |||
</poem> | |||
પછી વ્રત-સામગ્રી વર્ણવાય છે : | |||
<poem> | |||
{{Space}}ગાઈયેર ગોબર, સરષેર ફૂલ | |||
{{Space}}આસન પિડિ, એલો ચૂલ | |||
{{Space}}પૂજા કરિ મનેર સુખે | |||
{{Space}}સ્વર્ગ હતે દેવી દેખે | |||
{{Space}}[ગાયનું છાણ, સરસવનાં ફૂલ | |||
{{Space}}બાજઠ બેસી, છૂટે કેશ | |||
{{Space}}પૂજા કરીએ મનને સુખે, | |||
{{Space}}સ્વર્ગેથી જગદમ્બા દેખે.] | |||
</poem> | |||
{{Poem2Open}} | |||
‘બાજઠ બેસી છૂટે કેશ’ : મેક્સિકોની રમણીઓ ‘છૂટે કેશે’ જે વ્રત કરે છે તેની આ પ્રતિછબી મળે છે. પછી કન્યાઓ પાતાની મનવાંછના જણાવે છે : | |||
{{Poem2Close}} | |||
<poem> | |||
{{Space}}કોદલ-કાટા ગન પા’વ | |||
{{Space}}ગોહા’લ-આલો ગુરુ પા’વ | |||
{{Space}}દરબાર-આલો બેટા પા’વ, | |||
{{Space}}સભા-આલો જામાઈ પા’વ | |||
{{Space}}મેજ-આલો ઝિ પા’વ | |||
{{Space}}આડિ-માપા સિંરૂર પા’વ | |||
{{Space}}[કોદાળીએ ખોદાય એટલું ધન દેજો! | |||
{{Space}}ગમાણ-દીવો ગોધલો દેજો! | |||
{{Space}}દરબાર દીવો દીકરો દેજો! | |||
{{Space}}સભા-દીવો જમાઈ દેજો! | |||
{{Space}}મેજ-દીવો દીકરી દેજો! | |||
{{Space}}માણું પાલી હિંગળો દેજો! | |||
{{Space}}ઊંચા કુળમાં અવતાર દેજો! | |||
{{Space}}ઘર દેજો નગરમાં | |||
{{Space}}ને મૃત્યુ દેજો સાગરમાં!] | |||
</poem> | |||
{{Poem2Open}} | |||
પછી તો પોષ માસની સંક્રાંતિને દિવસે સૂર્યોદય પહેલાં કન્યાઓ વ્રત વધાવી લઈને, એક કોડિયામાં ઘીનો દીવો પેટાવી, કોડિયાં મસ્તકે મેલી, હારબંધ નદીમાં સ્નાન કરીને તોષલાદેવીને ડુબાવવા જાય છે. પગ તળે ઠંડી માટી છે. ઠંડો વાયુ સૂસવે છે, અને નદીના શીતળ નીરનો સ્પર્શ થતાં કાયા કમ્પે છે. આવાં શીતળ જળ, સ્થળ અને આકાશની સામે કન્યાઓ નદીતીરે જતાં જતાં પડઘો પાડે છે : | |||
{{Poem2Close}} | |||
<poem> | |||
{{Space}}મા’ મહિનાનાં શીતળ પાણી | |||
{{Space}}છલ છલ રે સોહાગણ રાણી | |||
{{Space}}શીતળ નીરે નાયાં. | |||
{{Space}}ગંગામાં જઈ નાયાં. | |||
</poem> | |||
{{Poem2Open}} | |||
એ પછી, થર! થર! ઠંડીની અંદર, સૂર્ય અને પૃથ્વીના મિલનની જાણે જરા આકાંક્ષા જાગી — | |||
{{Poem2Close}} | |||
<poem> | |||
{{Space}}કડ કડ ટાઢે સૂરજ જાગે | |||
{{Space}}સૂરજરાણો લગન માગે. | |||
</poem> | |||
{{Poem2Open}} | |||
એ પછી ગંગાતીરે પાણીના કલકલ ધ્વનિ અને પંખીઓના કિલકિલાટ રૂપે જાણે કે સૂર્યદેવનાં વાજાં વાગી રહ્યાં છે. | |||
{{Poem2Close}} | |||
<poem> | |||
{{Space}}રમ ઝમ! કલ કલ! ઢમ ઢમ થાય | |||
{{Space}}સૂરજરાણાના વિવા થાય. | |||
</poem> | |||
{{Poem2Open}} | |||
હજુ વૃક્ષવેલડીનાં ઝાકળભીનાં પાંદડા પોઢેલાં છે; એ વેળા વરરાજાને વેશે સૂર્યરાણા ચાલ્યા આવે છે; જરાક ઝગ! ઝગ! થતા સોનેરી અજવાળા પરથી એ આગમનનું સૂચન થાય છે ને કન્યા ગાય છે : | |||
{{Poem2Close}} | |||
<poem> | |||
{{Space}}રીંગણાનાં પાંદડાં ઢોલક બજાવે | |||
{{Space}}કાને કુંડળ ને સૂરજરાણો આવે. | |||
</poem> | |||
{{Poem2Open}} | |||
આ વખતે નદીમાં ડુબાવેલી તોષલા દેવીની બાકીની માટી અને સૂર્ય : એ બંને વસ્તુઓનો ધાન્ય ઉગાડવામાં મુખ્ય મદદગાર તરીકે આભાર માનીએ કુમારિકાઓ પાણીમાં રેતી છાંટવાની રમત રમે છે. | |||
તે પછી સૂર્યોદયનાં દર્શન કરી, સ્નાન કરી, વ્રતને અંતે નદીતીરે ઊભાં રહી સૂર્યોદયના દર્શન કરે છે : | |||
{{Poem2Close}} | |||
<poem> | |||
{{Space}}સૂરજરાણા ચડિયા છે વડી ગંગાને ઘાટ | |||
{{Space}}કોના હાથમાં તેલ રૂમાલ આપો સૂરજને હાથ | |||
{{Space}}સૂરજરાણા ચડિયા છે વચલી ગંગાને ઘાટ | |||
{{Space}}કોના હાથમાં કંકણ સિંદૂર, આપો સૂરજને હાથ | |||
{{Space}}સૂરજરાણા ચડિયા છે નાની ગંગાને ઘાટ. | |||
{{Space}}સૂરજ ચડિયા સેજે | |||
{{Space}}ત્રાંબાવરણે તેજે. | |||
</poem> | |||
{{Poem2Open}} | |||
એ રીતે સૂર્ય-પૃથ્વીનાં લગ્નની છેલ્લી રમ્યતા પણ કલ્પી લેવાય છે. | |||
તોષલા વ્રતની આ તમામ વિધિ : શિયાળાના સવારનાં આ વિવિધ દૃશ્યો : એ તાજી નાહેલી કન્યાઓના મુખ પરનો સિંદૂર અને ત્રાંબાવરણાં વસ્ત્રાભૂષણોથી વિભૂષિત એ સૂર્ય : એ તમામનું વર્ણન આપણને એવા કોઈ ભૂતકાળમાં ખેંચી જાય છે કે જ્યાં માનવીની તથા સચરાચર વિશ્વની વચ્ચે સરસ નિગૂઢ એક સંબંધ જામી પડ્યો હતો; અને જ્યાં શાસ્ત્રીય વ્રતોના તેમ જ આચાર અનુષ્ઠાનના ભાર નીચે ચગદાઈને માનવી ચોગરદમથી આનંદહીન અને પ્રાણવિહીન નહોતો થઈ પડ્યો. | |||
{{Poem2Close}} | |||
<center>'''ભાદૂલી વ્રત'''</center> | |||
{{Poem2Open}} | |||
એ ભાદ્રપદ માસની અંદર પ્રવાસે ગયેલાં સ્વજનોને નદીઓનાં તથા સમુદ્રનાં તોફાનોમાં નિર્વિઘ્ને પાછા પહોંચાડવાની યાચનાથી ભરેલું આ વ્રત છે. જોડકણાંમાંથી પણ એક દૃશ્ય-નાટિકા ગોઠવી કાઢી શકાય છે. પ્રથમ ક્રિયાનો આદર થાય છે : ભાદરવા માસની ભરપૂર નદી : અને એક કાંખમાં ગાગર લઈને જાણે કે બે કન્યાઓ પાણી ચાલે છે : એક નાની કુમારિકા એક ઘૂંઘટવાળી નાની વહુ અને બીજી સહિયરો : એક પછી એક નદીના પાણીમાં ફૂલ નાખીને બોલે — | |||
{{Poem2Close}} | |||
<center>'''કન્યા'''</center> | |||
<poem> | |||
{{Space}}નદિ! નદિ! કોથા જાઉ? | |||
{{Space}}બાપ ભાઈયેર વાર્તા દાઉ? | |||
{{Space}}[નદી રે નદી તું ક્યાં જાય? | |||
{{Space}}ક્યાં છે મારા બાપ ને ભાઈ?] | |||
</poem> | |||
<center>'''નાની વહુ'''</center> | |||
<poem> | |||
{{Space}}નદિ! નદિ! કોથા જાઉ? | |||
{{Space}}સ્વામી શશુરેર વાર્તા દાઉ. | |||
{{Space}}[નદી રે નદી ક્યાં જાય છે? | |||
{{Space}}સ્વામી સસરાના ખબર દે.] | |||
</poem> | |||
{{Poem2Open}} | |||
એવે વરસાદનું એક ઝાપટું વરસ્યું. બધી કન્યાઓ ચોમેર ફૂલ છાંટીને — | |||
{{Poem2Close}} | |||
<poem> | |||
{{Space}}નદિર જલ વૃષ્ટિર જલ, જે જલ હઉ; | |||
{{Space}}અમાર બાપ-ભાઈયેર સંવાદ કઉ. | |||
{{Space}}[નદીનાં નીર, વાદળીનાં નીર, જે નીર હો! | |||
{{Space}}ભાઈના ને બાપના વાવડ કહો!] | |||
</poem> | |||
{{Poem2Open}} | |||
વૃષ્ટિને અંતે ઘનઘેરા આકાશની અંદર સફેદ બગલાનું એક વૃંદ ઊડતું ઊડતું ચાલ્યું ગયું. એક કાગડાનું ટોળું પણ કા! કા! કરતું ઝાડ પરથી ઊડીને ગામ ભણી ગયું; ને આકાશ કંઈક સ્વચ્છ થયું. કન્યા બોલે છે : | |||
{{Poem2Close}} | |||
<poem> | |||
{{Space}}કાગા રે! બગા રે! કા’ર કપાલે ખાઉ? | |||
{{Space}}અમાર બાપ ભાઈ જે ગેછેન વાનિજ્યે | |||
{{Space}}કોથાય દેખલે નાઉ. | |||
{{Space}}[કાગા ભાઈ! બગા ભાઈ! | |||
{{Space}}ક્યાં ઊડ્યા ક્યાં બેઠા! | |||
{{Space}}ભાઈ-બાપ ગ્યા છે વેપારે! | |||
{{Space}}ક્યાંય ન એને દીઠા!] | |||
</poem> | |||
{{Poem2Open}} | |||
ત્યાં તો વાદળાં ભેદીને સૂર્યે ભરચક નદીના હૈયા ઉપર ઝલક ઝલક કિરણો પાથરી જાણે પાણી સાથે મિલાવી દીધાં. કન્યા ગાય છે : | |||
{{Poem2Close}} | |||
<poem> | |||
{{Space}}ચડા! ચડા! ચેયે થેકો | |||
{{Space}}આમાર બાપ ભાઈકે દેખે હેસો | |||
{{Space}}[ચડા! રે ચડા! જોતો રે’જે | |||
{{Space}}ભાઈ-બાપાને ભાળી હસજે!] | |||
</poem> | |||
{{Poem2Open}} | |||
કોઈ ગામની એક હોડી તણાતી ચાલી જાય છે તેને જોઈને — | |||
{{Poem2Close}} | |||
<poem> | |||
{{Space}}ભેલા! ભેલા! સમુદ્રે થેકો, | |||
{{Space}}આમાર બાપ-ભાઈરે મને રેખો. | |||
{{Space}}[હોડી! હોડી! દરિયે રે’જે! | |||
{{Space}}ભાઈ-બાપાને જાળવજે!] | |||
</poem> | |||
{{Poem2Open}} | |||
પછી વ્રત-વિધિનો બીજો પ્રવેશ મંડાય છે. અરણ્યની ગીચ ઝાડીઓ ને પહાડો : અંધારી રાત : અને છેટેથી પ્રાણીઓની તેમ જ દરિયાની ગર્જના સંભળાય છે. ભયભીત સ્વરે કન્યાઓ બોલે છે : | |||
{{Poem2Close}} | |||
<poem> | |||
{{Space}}જંગલના નાર! જંગલના વાઘ : | |||
{{Space}}પછી સર્વે રડતી રડતી — | |||
{{Space}}ક્યાં રે હશે મારા ભાઈ ને બાપ! | |||
{{Space}}ક્યાં રે હશે મારા સસરા ને શ્યામ! | |||
</poem> | |||
{{Poem2Open}} | |||
વનદેવી જાણે આશ્વાસન આપે છે. ઉદયગિરિના શૃંગ પર સૂર્યોદયની પ્રભા દેખાય છે. ઉદયગિરિને ફૂલ ચડાવવીને કન્યાઓ આરાધે છે — | |||
{{Poem2Close}} | |||
<poem> | |||
{{Space}}ઉદયગિરિ રે ઉદયગિરિ | |||
{{Space}}સોનાની તારી પાઘલડી. | |||
{{Space}}આટલી પૂજા જાણજે | |||
{{Space}}ભાઈ-બાપને ઘેરે આણજે! | |||
</poem> | |||
{{Poem2Open}} | |||
એવે સૂર્યોદયનાં અજવાળાં વચ્ચે, મસ્તક પર બે છત્ર ધરીને શરદ અને વર્ષારૂપી બે નૌકામાં પગ રાખી, સમુદ્ર પર ભાદૂલી દેવી પ્રકટ થાય છે અને કન્યાઓ સાગરનું ગાન ઉપાડે છે : | |||
{{Poem2Close}} | |||
<poem> | |||
{{Space}}સાત સમુદ્ર વાયુ ખેલે, કયે સમુદ્રે છોળ ઉછાળે! | |||
{{Space}}સાગરને વીંટીને બધી કન્યાઓ બોલે છે : | |||
{{Space}}દરિયા દરિયા પાય પડું | |||
{{Space}}તુજ સું મારે બેનપણું : | |||
{{Space}}ભાઈ બાપ ગ્યા છે વેપારે | |||
{{Space}}સ્વામી ગ્યા છે વેપારે. | |||
</poem> | |||
{{Poem2Open}} | |||
ત્યાં તો જાણે આકાશવાણી થાય છે — | |||
{{Poem2Close}} | |||
<poem> | |||
{{Space}}આજ જ પાછા આવશે! | |||
{{Space}}આજ જ પાછા આવશે! | |||
</poem> | |||
{{Poem2Open}} | |||
એમ એક પછી એક દૃશ્ય ગવાતું આવે છે, ને છેલ્લે સ્વજનોની સફર પૂરી થતી કલ્પાઈ છે, ઘેરે જાણે કલ્લોલ થઈ રહ્યો છે વગેરે. | |||
{{Poem2Close}} | |||
<center>'''ધાન્યોત્પાદનનો આનંદ'''</center> | |||
{{Poem2Open}} | |||
એ રીતે આપણે જોયું કે વર્ષાઋતુ દેશને જળમાં ભીંજવી વિદાય લે છે, અને શરદ ચાલી આવે છે — તેના ઉત્સવ સમું આ ભાદૂલી વ્રત છે. એવું જ શસપાતા વ્રત : એમાં માનવી વિપુલ ધાન્યની વાંછના કરે છે. પણ એ વાંછના સફળ કરવા માટે પ્રમાદી બનીને કોઈ દેવતાની પાસે હાથ જોડી ‘દો! દો!’ કરવાનું નથી; પણ એ વ્રતની વિધિમાં જ સાચેસાચ મોલ ઉગાડવાનો અને પાક પકવવાનો જે આનંદ હોય છે, તે આનંદને નાચગાન અને વિધવિધ ચેષ્ટાઓ કરવાની વિધિ છે. | |||
એક જ વાક્યમાં કહું તો આ વ્રતો ગાન માટે, ચિત્ર વાટે ને નૃત્ય-અભિનય વાટે વ્યક્ત થતી માનવકામનાઓ છે. | |||
{{Poem2Close}} | {{Poem2Close}} |
edits