મારું ખેતર મને પ્રિય છે.
કૃષ્ણપક્ષની રાતોએ જોયેલાં શમણાં જેવું.
શેરડીનો ઊભો મોલ છે, મબલખ રસ છે,
અને મારો પુરુષ મારી સાથે છે.
હું ખુશ છું આ ધરતી પર.
મારા પગ પાસે સરકતો આવતો સાપ પણ
મને વ્હાલો લાગે છે. કોઈ જ પ્રતિકાર નથી કરવો.
મારો પુરુષ મને ચાહે છે. એ મારું ઝેર ચૂસી લેશે.
મને શ્રદ્ધા છે એના પૌરુષમાં, એના પ્રેમમાં અને આ સાપમાં
પણ એ તો ઊઠીને દૂર ચાલ્યો ગયો.
મારા શરીરનો રંગ હવે બદલાઈ ગયો છે
આ બાજુમાં ઊભેલા લીમડાની ઝાંયમાં.
પગ પર સાપના બે દબાયેલા પેઢાનાં નિશાન ઊઠી આવ્યાં છે.
મને ભેટ મળેલું અક્ષયપાત્ર - મારું ખેતર
શિયાળાની આ કારમી ઠંડીમાં ચિમળાઈ રહ્યું છે.
ખુરપી, દાતરડું... અડી ન શકાય એવાં ઠંડાં, અચેતન છે.
એક ખિસકોલી ખાટી આંબલીમાં દાંત ભરાવીને ભાગી ગઈ.
એની સુગંધથી મારા દાંત અંબાઈ જાય છે.
આ શિયાળ એના મોંથી જમીન ખોદી રહ્યું છે,
મારી જમીન!
એને ખબર નથી કે એ જે ધૂળ ઉડાડે છે એના સોળ
મારી છાતીમાં પડે છે.
આ સુગરી પણ, હંમેશા પોતાના કલાત્મક માળામાં ભરાઈને
કાયમ એક સરખી ચહલપહલ કરતી રહે છે.
ન રાત જુએ છે ન દિવસ
ને આ કૂવા પર બેસાડેલી મોટરમાંથી
ધકધક વહેતું પાણી!
કોણ જઈને રસ્તાઓ બનાવશે ખેતરમાં?
મારાથી તો ક્યાં હવે ઊઠાય છે?
પગ પર સાપનો ડંખ છે અને હજી આખા ખેતર ફરતે
કાંટાળાં ઝાંખરાંની વાડ બનાવવાની છે.
નહીં તો આ નધણિયાતાં ઢોર
મારી બધી મહેનત નષ્ટ કરી નાખશે.
આ બધી શેરડી વાઢીને વેચવાની છે.
તેલીબિયાંનું નવું વાવેતર કરવાનું છે.
આ ઝેર પૂરા શરીરમાં પ્રસરી જાય તે પહેલાં જ
મારે ઊઠવું છે,
આખું ખેતર ખેડી નાખીને પેલા સાપનો રાફડો શોધવો છે.
અને એમાં ઊકળતું દૂધ રેડવું છે.
મારા વળ ખાતા શરીરમાં કંઈક નવીન,
છેલ્લી તાકાત આવી છે.
આ ખેતરની માટીને મારી મુઠ્ઠીમાં સમેટું છું.
અને આખાં ને આખાં કંદમૂળ હાથમાં આવી જાય છે.
બસ, આંખો મિંચાઈ જાય છે સંતોષથી.
કૃષ્ણપક્ષની રાતોના અંધકાર ભણી.
પાછળ રહી ગઈ છે મારી વાસના!
મારું ખેતર.
નોળિયાઓથી ભરેલું.
એકલો, લપાતો ફરશે સાપ
અને ભૂખે મરશે એ કાયર પુરુષ,
ડાંગર-બાજરી વિનાના ખેતરમાં.
❏