૨૧. જૂના ચ્હેરા જાગે

ઉશનસ્

જૂના ચ્હેરા જાગે, ગત સમય કેરા રહી રહી.
સ્મશાને જાણે કે રજકણ ઊઠે છે સળવળી,
ઊઠે નાની’મસ્તી મૂઠી ધૂળ તણી આંધીલહરી
દિયે પાછો આ સાંપ્રતસમય સૌનેય ઢબૂરી.

ગમે તેવા ગાળા સુખસમયના હોય તદપિ,
કરે ગાળે ગાળે અચૂક ઊભું માથું સ્મરણમાં;
હસી ર્હે છે કોઈ ગમગીન, રહે તાકી કરુણું,
બીજા કો સંતાડે નયનજલ આડા ફરી જઈ.

બધાયે ચ્હેરાપે પઢી રહું ઉપાલંભની લિપિ,
ખરું છે : આયુષ્યે તમ વિણ હસ્યો છું પછીથીયે
ખરું : મેં સંબંધો જગ સહ દીધા ન ટૂંકવી,
ક્ષમસ્વ, ક્યારે તો રમૂજ જીવવામાંય પડી છે;

જૂના ચ્હેરા જાગે
અને જાણે મારા
ખુલાસાઓ માગે.

૭-૯-૬૧

(સમસ્ત કવિતા, ‘રસ્તો અને ચહેરા’ સૉનેટ-ગુચ્છમાંથી, પૃ. ૨૮૩)