કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – ન્હાનાલાલ/૩૭. ધૂમકેતુનું ગીત
બ્રહ્માંડ બ્રહ્મે પાથર્યું સુખકુંજ સમ ઊંડું,
ત્ય્હાં એકલો ઊંડું.
જન, જગત, સૂર્ય, સુહાગી જ્યોત્સ્ના : વિશ્વ
બહુ રૂડું.
ત્ય્હાં એકલો ઊડું.
બીડ્યાં પ્રગટતાં પિચ્છ મેં, પડઘો પડ્યો ‘અહાલેક’,
સુણ્યું સાધુઓએ ‘ભેખ’;
હિમમાળ કેરાં શિખરશિખરે શબ્દ એ ઢૂંઢું :
હું એકલો ઊડું.
રસના ઊછળતા મૉજ ! અયિ સૌન્દર્યના
સિન્ધુ !
મુજ ખૂટિયાં બિન્દુ;
વિધુબાલ ! મા છબતી મ્હને, પડશે રખે કૂડું :
હું એકલો ઊડું.
ગર્જે મહાનદ ખીણ ભરી, નભ એ ઝીલે
ઝમકાર,
ભીષણ ઢળે જલધાર;
આઘી ગુફાઓ જોગીની, ગૂઢ મન્ત્ર ત્ય્હાં
છોડું :
ને એકલો ઊડું.
દીધું વિધિએ તે પીધું, લીધું રૂપ અબધૂત
ઘોર,
તોડી જગતના તોર;
ભયભૂલણી જગજીભ છો ભાખે હવે ભૂંડું :
હું એકલો ઊડું.
મૂંઝવે મનુજને એવી આ વનવન વહે
એકાન્ત,
પશુબોલ પડિયા શાન્ત;
અંઘોળ કરી આનન્દના વાઘા વિરલ ઓઢું,
ને એકલો ઊડું.
સુન્દર ભલે સૃષ્ટિ હજો મનમોહિની
અભિરામ,
ન્યારાં અમારાં ધામ :
એકાકી આભે ઊતરી, એકાકી ભમી, બૂડું :
હું એકલો ઊડું.
(પ્રેમભક્તિ ભજનાવલિ, ૧૯૯૬, પૃ. ૮૧-૮૨)