કિરીટ દૂધાતની વાર્તાઓ/૬. વીંટી: Difference between revisions

જોકે કેશુબાપાનું આ વાતચીતમાં ધ્યાન નહોતું. એ મોટરના ડ્રાઇવર સામે લમણાઝીંક કરતા હતા. હમણાંથી એવું થતું કે કેશુબાપાની હાજરીમાં બાપા કે રામજીબાપા, રતિમામાની ઝાઝી વાત કરતા નહીં.

બજારમાં થઈને ગાડી નીકળી તો ત્યાં હલચલ થઈ ગઈ. બેચાર ડોબાં ભડકીને ભાગ્યાં. સામેથી આવતાં ગાડાંને ગાડાવાળાઓએ તારવી લેવા પડ્યાં. બે-ત્રણ જણે હાથ લાંબા કરીને નવાઈથી ત્રણેય બાપાઓને પૂછ્યું, ‘ક્યાં જાવ છો?’ પણ બાપા અને રામજીબાપાએ માથાં હલાવ્યાં. કાંઈ બોલ્યા નહીં. કેશુબાપા બેધ્યાન થઈ ગયા હોય એમ બેઠા હતા. રસ્તામાં ખભે દફત૨ ભરાવીને મારાં ધોરણનાં છોકરાં જતાં હતાં એમને મેં જોરથી કીધુંઃ ‘એય લવકા, એય ધીરિયા, એ ય જયલી, તમારે નિહાળ્યે જાવાનું, મારે રજા, મારે રજા.’

પાદર વટ્યું. મોટર સડકે ચડી એટલે બાપા બોલ્યા : ‘જો ગામતરામાં તું ચારેબાજુ ડોળા ફાડીને બધું જોયા કરશ્યો. વચ્ચે વચ્ચે આંખ્યું બંધ કરી દેવી જોઈએ એવું તને ભાન નથી રે’તું એટલે પછી ઊલટી કરશ્યો. વળી, અમારાં કપડાં બગાડીશ. ઈ કરતાં આંયા મારા પગ ઉપર માથું મૂકી, આંખ્યું બંધ કરીને સૂઈ જા. જિંથરી આવશે એટલે તને જગાડશું.’ એમણે સાથળ ઉપર ખાદીનો રૂમાલ પાથરી, એ ૫ર મારું માથું ઢાળી થપથપાવવા મંડ્યાં. મને ઊંઘ નહોતી આવતી. મોટરની ઘરઘરમાં ઘડીક કોઈ કશું ન બોલ્યું. આમ જ પંદરેક મિનિટ જતી રહી. હું થોડોથોડો સળવળ્યા કરતો હતો. ત્યાં રામજીબાપા ધીમેથી બોલ્યા, ‘ભાણો સૂઈ ગયો લાગે છે. તો પછી થોડીક વાતુંની ચોખવટ્ય થઈ જાય તો સારું.’ બાકીના બંને બાપા ચૂપ રહ્યા, એટલે એમણે વાત આગળ વધારી : ‘પછી ડૉક્ટરે ફાઇનલ શું કીધું?’ સવારથી પહેલી વાર કેશુબાપાએ મોઢું ઉઘાડ્યું.

ડૉક્ટર કે છે કે હવે દરદીને પાછો લઈ જાવ અને સેવા કરો એટલે મેં પૂછ્યું કે અમદાવાદ સિવિલમાંય ટીબીની હૉસ્પિટલ છે ન્યાં લઈ ગયા હોય તો કેમ રેય?’ એટલે ડૉક્ટર બોલ્યા કે, મારી ના નથી, પણ ઝાઝો ફેર પડે એમ લાગતું નથી.’ એમનો અવાજ ઘોઘરો થઈ ગયો હતો. ગળું સાફ કરવા વચ્ચે વચ્ચે બે-ચાર વાર ખોંખારા ખાવા પડ્યા. બાપા બોલ્યા : પછી મેં જ કેશુને કીધું કે જિંથરીવાળા જ ના પાડતા હોય હવે રતિલાલને દવાખાનાના ખાટલા તોડાવવા ઈ કરતાં ઘેર્યે લઈ આવીએ. બધાંય સગાંવાલાં અને ખાસ કરીને બેન્યું-દીકરિયું આયાં ઘેર્યે આવી ખબર્ય કાઢી જાય તો ઈ બધાંયને કાહટી નૈ.’

<br>

{{HeaderNav2

}}