ગુજરાતી સાહિત્યવિવેચનમાં તત્ત્વવિચાર/કાવ્યકલા: શબ્દ અને અર્થ – રામપ્રસાદ બક્ષી, 1894: Difference between revisions

{{SetTitle}}

{{Poem2Open}}

કવિતાની ભાવના, પ્રક્રિયા અને નિર્મિતિ મૂર્ત જગતની અનુભૂતિમાંના અમૂર્ત તત્ત્વની અભિવ્યક્તિ તરફ પ્રગતિ કરે છે, કરી ચૂકી છે. એ ઘટના માનવમાનસની જ્ઞાન વિજ્ઞાન કલા આદિ ક્ષેત્રોમાં પ્રતીત થતી વિકાસોન્મુખ યાત્રાનું નિદર્શન છે. એમાં વિશ્વની વિકાસયાત્રાની દિશાનું અનુવર્તન છે.

શબ્દાર્થથી અતિરિક્ત એવું આ ધ્વનિનામક તત્ત્વ શબ્દમાંથી અને શબ્દના અર્થમાંથી જ પ્રકટે છે એ પણ ધ્વનિકારે સ્વીકાર્યું છે. શબ્દશક્તિમૂલક અને અર્થશક્તિમૂલક (અલંકાર અને વસ્તુના) વ્યંગ્યનું ધ્વનિકારે નિરૂપણ કર્યું છે, પણ સર્વ વ્યંગ્ય પ્રકારોમાં ભાવની તથા રસની વ્યંજનાને ઉત્તમ સ્થાન આપ્યું છે. અને તે સાથોસાથ આ વ્યંજનાને પ્રતીત કરાવવાનું સામર્થ્ય વાક્યમાં છે, અક્કેકા શબ્દમાં પણ હોઈ શકે છે, એ બતાવીને ધ્વનિકારે કાવ્યકલા એ શબ્દની કલા છે એ સત્યની પણ સ્તુત્ય સમજણ પુરવાર કરી છે. શબ્દ જ અર્થનો વાહક અને અભિવ્યંજક છે, એ શબ્દ અને અર્થ ઉભયમાંથી કાવ્યનું આત્મભૂત અનેરું તત્ત્વ પ્રકટ અને પ્રતીત થાય છે; એટલે કાવ્યનો આત્મા ભલે ધ્વનિ છે, ભાવની વ્યંજના છે, છતાં કાવ્યકલાનું ઉપાદાન શબ્દ છે અને એ શબ્દની ઉપાસના કરવાથી કાવ્યના આત્મભૂત ધ્વનિના અવનવા અનંત ઉન્મેષો ઉદ્ભવે છે, એ આનંદવર્ધને પ્રયત્નપૂર્વક સ્થાપ્યું છે.

શબ્દરૂપ દેહ અને ધ્વનિરૂપ આત્મા એની વાત કરતાં ગોવર્ધનરામ ત્રિપાઠીનું આ વિધાન યાદ આવે છે:

ગોવર્ધનરામનું આ વિધાન પુનર્જન્મના અભ્યુપગમની પરીક્ષા કરવાને પ્રસંગે પ્રાણીના – માનવના દેહને તથા ચેતનતંત્રને અને આત્માને અનુલક્ષીને કરવામાં આવ્યું છે. એ વિધાન તત્ત્વજ્ઞાનીઓને અને વેદાંતીઓને સર્વથા સ્વીકાર્ય નહિ લાગે, છતાં એમાં એ મોટો ગુણ છે કે એમાં ગોવર્ધનરામની તત્ત્વપર્યેષક સ્વતંત્ર દૃષ્ટિનું દર્શન થાય છે; intuitionથી, અપૂર્વ દિવ્ય પ્રતિભાથી, જે તત્ત્વોનું પૂર્વઋષિઓએ દર્શન કર્યું તેની પણ બુદ્ધિથી પરીક્ષા કરવાની વૃત્તિનું દર્શન થાય છે. પણ તત્ત્વજ્ઞાનની વાત રહેવા દઈએ. આપણે નિસબત કાવ્યથી છે, અને કાવ્યના દેહ અને આત્માના સંબંધ પરત્વે ગોવર્ધનરામના આ વિધાનનો વિનિયોગ સર્વથા સ્વીકાર્ય બને તેવો છે. કારણ કે, કાવ્ય એ શબ્દની – અર્થસમર્પક શબ્દની – કલા છે, કાવ્યનો આત્મા એ શબ્દાર્થ-દેહમાંથી જ પ્રકટ થાય છે, એ વાતનો આનંદવર્ધને પણ સ્વીકાર કર્યો છે. એથી જ એણે પોતાના ‘ધ્વન્યાલોક’ ગ્રંથના અંતભાગમાં કહ્યું છે કે –

‘प्रतायन्तां वाचो निमितविविधार्थामृतरसा।’

શબ્દમાં વ્યક્ત થવા ઇચ્છતા, કાવ્યમાં વ્યક્ત કરવા ધારેલો, આ અર્થ એની આ રમણીયતાને અથવા રમણીય ‘આકૃતિ’ને ક્યાં અને ક્યારે પ્રાપ્ત કરે? શબ્દનો શ્રવ્ય ઉચ્ચાર થાય કે શબ્દ અક્ષરરૂપે લખાય ત્યારે જ આ રમણીયતા સર્જાય એમ કહેવું યથાર્ત નથી, અનુભવસિદ્ધ નથી. વિવક્ષિત અર્થની એ શબ્દમય રમણીય આકૃતિ વિના માનસમાં, મનોગત દર્શનમાં, સર્જાઈ ચૂકે, જેની શબ્દ દ્વારા અભિવ્યક્તિ કરવાની છે એવી એ મનોગત આકૃતિ, ચમત્કારક અર્થની અભિવ્યક્તિ કરવાને સમર્થ એવો શબ્દદેહ, એ શબ્દ બોલાયા કે લખાયા પહેલાં જ સજી લે છે. અર્થની ચમત્કારકતા શબ્દને આશ્રયે રહે છે.

<center>7</center>

શબ્દની ચમત્કારક અર્થ સમર્પવાની લક્ષણા અને વ્યંજનાશક્તિનો ઉપયોગ કાવ્યમાં સર્વત્ર થયા જ કરતો હોય છે. આજનાં પણ અનેક કાવ્યોમાં – લગભગ સર્વત્ર – લક્ષણાની પ્રવૃત્તિ થયા કરતી જોવામાં આવે છે. રૂપક અને અતિશયોક્તિ જેવા અલંકારોમાં પ્રવર્તતો વ્યાપાર લક્ષણાનો હોય છે.

<center>8</center>

આ પ્રતીક, અલંકાર વગેરેના ઉપયોગથી કવિ પોતાના પ્રસ્તુત વક્તવ્યનું, અપ્રસ્તુતના પુરસ્કાર દ્વારા, અપોહન અથવા તિરોધાન કરે છે. કાવ્યની શબ્દનિષ્ઠ કલામાં – અલંકારમાં તેમ જ લક્ષણા અને વ્યંજનામાં —વ્યાપક રીતે પ્રવર્તતું તત્ત્વ આ તિરોધાન છે.

પણ માનવની આ કવિતાયાત્રા આટલેથી અટકી રહેશે એમ માનવું યોગ્ય નથી. માનવની ભવ્યતાભિમુખી, અધ્યાત્મ-પ્રવણ પ્રગતિ આજને ક્રમે થંભી રહેશે એમ માનવું એ માનવમાં અશ્રદ્ધા રાખવા જેવું છે.

કવિ જોવા ધારે તો કવિતાયાત્રા જ્યાં પહોંચી છે ત્યાં રહ્યો રહ્યો. પણ, માનવજીવનના વિશ્વવ્યાપી વિસ્તારમાં ક્યાંક ક્યાંક ઝળકી રહેલી તેજસ્વિતા, ક્યાંક ક્યાંક પ્રકટતી ભવ્યતા જોઈ શકે, અને એ યાત્રામાં ઊર્ધ્વતર પ્રગતિ કરે તો માનવજીવનની અને વિશ્વની ઉદાત્ત ભવ્ય કવિતા જોઈ શકે, શબ્દ વ્યકત કરી શકે.

{{Right|[‘વાઙ્મયવિમર્શ’, 1963]}}<br>

{{HeaderNav2

}}