26,604
edits
પ્રતિપદા/૧૩. બાબુ સુથાર: Difference between revisions
→
KhyatiJoshi (talk | contribs) (→) |
KhyatiJoshi (talk | contribs) (→) |
||
| Line 111: | Line 111: | ||
પુનિયા ટપાલીના? | પુનિયા ટપાલીના? | ||
મને હજી કંઈજ સમજાતું નથી | મને હજી કંઈજ સમજાતું નથી | ||
</poem> | |||
'''ઘરઝુરાપો : ઊથલો બીજો /૮ ''' | |||
<poem> | |||
કોઈ ઘોડા પર તો કોઈ હાથી પર | |||
તો વળી કોઈ નોળિયા પર | |||
તો કોઈ ફણિધર પર | |||
જે કંઈ જનાવર હાથ લાગ્યું | |||
એના પર અસવાર થઈને | |||
આવી રહ્યા છે ધૂળના પહાડો | |||
આથમણેથી. | |||
બાપા પતરાં જડી રહ્યા છે | |||
સીસાના વાઈસર અને લોઢાના ખીલાથી. | |||
બા વાડામાંથી કપડાં ઘરમાં લાવી રહી છે. | |||
ભેંસો પણ ઊડી જાય એવું ઝુકોટ આવી રહ્યું છેઃ | |||
એક કહી મહાસુખકાકા | |||
એમની ભેંસોને કોઢમાં | |||
લઈ જઈ રહ્યા છે. | |||
પાંદડાં હલે એમ ડાળીઓ | |||
ડાળીઓ હલે એમ વૃક્ષો | |||
અને વૃક્ષો હલે એમ માણસો | |||
હલી રહ્યાં છે. | |||
આજે મશાંણની તળાવડીનાં પાણી | |||
મગાકાકાની દાંતી જેટલાં ઊંચે ન ચડે તો મને કહેજોઃ | |||
એમ કહીને ભગલો | |||
કપાળે નેજવું કરી | |||
આથમણી દિશામાં જોઈ રહ્યો છે. | |||
પોતપોતાની મુઠ્ઠીમાં સમાય એટલું ફળિયું લઈને | |||
ટાબરિયાં પાછાં ઘેર આવી ગયાં છે, | |||
જોડેવાળા હિરાભાઈ | |||
પડાળ પરથી ડોડા ઉતારી રહ્યા છે. | |||
ટેકરે રહેતો કંસારો | |||
પછેડીમાં એનું ઝૂંપડું બાંધીને | |||
મુખીને ઘેર મૂકી આવ્યો છેઃ | |||
જાળવજો બાપા, ક્યાંક ઊડી ન જાય મારું છાપરું. | |||
ચિતરેલી ફાનસો પણ આજે તો બુઝાઈ જશે | |||
એવું લાગે છે. | |||
અલ્યો સાંચીવાળો ચ્યાં મરી જ્યો? | |||
જાને ભૈ, કૂકડો વધેરી આથમે ગાંમછેડે, | |||
ગંભીરદાદા હૂકામાં | |||
અરબી સમુદ્રને | |||
વલોવતા બોલે છે. | |||
જોત જોતામાં | |||
અદૃશ્ય હાથોથી વીંઝાતી તલવારો | |||
ગામમાં પ્રવેશે છે. | |||
લૂગડું ફાટે એમ ઝાડવાં ફાટવા લાગે છે, | |||
ફરફરિયું ફરે એમ ઘર ફરવા માંડે છે, | |||
કાચબા પગ સંકોચે એમ | |||
દાંતી અને ડુંગરા | |||
તળિયાં અને ટોચ સંકોચીને | |||
બેસી ગયાં છે. | |||
બાપાએ પતરાંને મારેલા બખિયા | |||
ઊખડું ઊખડું થઈ રહ્યા છે, | |||
ઢોર બાંધવાના ખીલા | |||
ભોંયમાંને ભોંયમાં | |||
રવેડીની જેમ | |||
ફરી રહ્યા છે. | |||
મંદિરની ધજાઓ | |||
દેવોનાં સામ્રાજ્યોને | |||
ખભે બેસાડીને | |||
ઝમઝરના૨ ચોથા માળે | |||
ચાલી જાય છે. | |||
કૂવામાંનાં જળ | |||
ખિસકોલીની જેમ | |||
આગલા બે પગ ઊભા કરીને | |||
આથમણી દિશાની સામે | |||
ટટ્ટાર ઊભા રહેવાનો પ્રયાસ કરી રહ્યાં છે, | |||
મશાંણની તળાવડી દોટ મૂકતીકને | |||
મગાકાકાની દાંતીએ ચડી જાય છે | |||
અને ચણાની જેમ ગબડતી | |||
પાછી આવી જાય છે | |||
મશાણમાં. | |||
ગામમાં, ગલીઓમાં, નવેરામા, નળિયાંમાં, | |||
શેણી-વિજાણંદની વારતામાં | |||
ને ભાઈ-બહેનના હેતમાં૩ | |||
ધૂળનાં વહાણો ફરવા લાગ્યાં છે. | |||
ક્યાંક પણ દેખાતું નથી મનેખ. | |||
પણ એક કીડી સામી છાતીએ | |||
ઝુકોટની સામે જઈ રહી છે. | |||
એને જોતાં જ ઝુકોટનો | |||
અહમ ઓગળવા માંડે છે. | |||
બાપા હવે પાછાં પતરાંને | |||
બરાબરનાં ફીટ કરી દેશે, | |||
બા ફરી એક વાર વાડામાં | |||
વળગણીએ લૂગડાં સૂકવશે, | |||
દેવો પાછા પોતપોતાના મંદિરે | |||
ધજાઓ લઈને પાછા ફરશે, | |||
ધૂળનો એક એક કણ હવે | |||
સતયુગનાં ચોઘડિયાંનો | |||
મુગટ પહેરશે. | |||
</poem> | </poem> | ||