સોરઠી બહારવટિયા ભાગ-1/3. બાવા વાળો: Difference between revisions

← Older edit

સોરઠી બહારવટિયા ભાગ-1/3. બાવા વાળો (view source)

Revision as of 13:15, 23 May 2022

13,782 bytes added , 13:15, 23 May 2022

no edit summary

KhyatiJoshi

26,604

edits

@@ Line 370: / Line 370: @@
 ::તો લેવા જાત લંકા, રાવણવાળી રાણગા.
 </poem>
+<center>'''<big>2</big>'''</center>
+{{Poem2Open}}
+આ પ્રસંગે પિત્રાઈઓએ એમ કહેલું કે “બાવાના હાથમાં તો ધોકો રે’શે” એ પરથી ઠપકારૂપે મૂળુભાઈ વરસડા નામના ચારણે એક કાવ્ય રચેલું તે મારી નોંધપોથીમાંથી જડતા ટપકાવું છું :
+{{Poem2Close}}
+<poem>
+::સજી હાથ ધોકો ગ્રહે કરે મંત સાધના,
+::થિયો નવખંડમાં ભૂવો ઠાવો,
+::ચાકડે દોખિયું તણી ધર ચડાવવા,
+::બાપ જેમ ધમસ હલાવે બાવો. [1]
+::ગામડે ગામડે ઢોલ વહરા ગડે,
+::આજ ત્રહું પરજ વચ નહિ એવો,
+::વેરીઆં પટણ ત્યાં દટણ લઈ વાળવા,
+::જગાડ્યો ધૂંધળીનાથ જેવો.[2]
+::ધરા વાઘાહરો ચાસ નૈ ઢીલવે <ref>ઢીલવે — મોળી ન મૂકે.</ref>
+::દળાંથંભ રાણથી બમણ દોઢો,
+::ચકાબંધ વેર બાવાતણું ચૂકવો,
+::પરજપતિ મેડીએ ત દન <ref>ત દન — તે દિવસે.</ref>  પોઢો. [3]
+</poem>
+{{Poem2Open}}
+[અર્થ : હાથમાં ધોકો લઈને આ બાવો મંત્રની સાધના કરે છે. નવેય ખંડ પૃથ્વીનો એ ભૂવો બન્યો છે. દુશ્મનોની (દોખિયું તાણી) ધરાને ચાકડે ચડાવવા માટે બાપાની પેઠે જ બાવો ધમધમી રહ્યો છે. ગામડેગામડે ભીષણ ઢોલ બજે છે. આજે ત્રણ જાતના કાઠીઓ વચ્ચે કોઈ એવો નથી. વેરી જનોનાં પાટણો (શહેરો)ને સ્થાને ડટ્ટણ કરી નાખવા માટે એને તો જોગી ધૂંધળીનાથ (કે જેણે મુંગીપુર, વલભીપુર વગેરે નગરોનું શાપથી દટ્ટણ કરી નાખ્યું છે) માફક જગાડ્યો છે. વાઘાનો પૌત્ર એક ચાસ પણ ધરતીને ઢીલી નહિ મૂકે. દળો (લશ્કરો)ને થંભાવનાર આ બાવો તો બાપ રાણીંગથી દોઢેરો બળવાન છે. ને હે ધરતીપતિઓ! જે દિવસ આ બાવાનું વેર ચુકાવી આપશો તે દિવસે જ તમે મેડીએ ચડીને પોઢી શકશો.
+{{Poem2Close}}
+<center>'''<big>3</big>'''</center>
+{{Poem2Open}}
+બાવા વાળાના વિવાહનું એક ચારણી કાવ્ય મને ગીરના પ્રવાસે જતાં તુલસીશ્યામની જગ્યામાં 1928માં કાઠીઓના એક બારોટે ઉતરાવેલું; પણ એ બારોટ બંધાણી હોઈને એની યાદશક્તિ ખંડિત થયેલી, જેથી કાવ્ય પણ મહામુશ્કેલીએ આવી સ્થિતિમાં મળી શકેલું. એના આ બીજા લગ્નપ્રસંગનું કાવ્ય લાગે છે :
+{{Poem2Close}}
+<center>'''<big>[કુંડળિયા]</big>'''</center>
+<poem>
+::ગાવાં શક્તિ સબગરૂ, આપે અખર અથાવ
+::વડ ત્યાગી વિવાઈ તો રાણ પરજ્જાં રાવ.
+::રાણ પરજ્જાં રાવ કે ગીતાં રાચિયો,
+::નરખી તો ભોપાળ રાંક-દખ નાસિયો,
+::કીજે મેર ગણેશ, અરજ્જું કા’વીએં
+::લંગડો પરજાંનો જામ ગણેશ લડાવીએં.
+::સર ફાગણ ત્રીજ શુદ, પાકાં લગન પસાય,
+::વાર શુકર અડસઠરો વરસ, મૂરત ચોખા માંય.
+::મૂરત ચોખા માંય કે સઘન મગાવિયા,
+::લાખાં મણ ઘી ખાંડ સામાદાં લાવિયા,
+::બોળાં ખડ જોગાણ ખેંગા ને બાજરા,
+::વાળો મોજ વરીસ દન વીમાહરા.
+::બ્રાહ્મણ બસીએ ભેજિયો, લગન સુરંગા લખાય
+::વાળા ઘેરે મોતાવળ, વેગે લિયા વધાય.
+::વેગે લિયા વધાય કે જાંગી વજ્જિઆ,
+::ગેહે રાણ દુવાર ત્રંબાળુ ગજ્જિઆ,
+::શરણાયાં સેસાટ વેંચાઈ સાકરાં,
+::ઠારોઠાર આણંદ વધાઈ ઠાકરાં.
+::નવખંડ રાણે નોતર્યાં, દેસપતિ સરદાર
+::કેતા વિપ્ર કંકોત્રીઆ આયા ફરી અસવારા.
+::આયા ફરી અસવાર નોત્રાળુ આવિયા,
+::ગણીઅણ રાગ ઝકોળ ખંભાતી ગાવિયા,
+::અમલારા ધસવાટ પીએ મદ આકરા,
+::ઠાવા પ્રજભોપાળ કચારી ઠાકરા.
+::ફુલેકે ધજા ફરે રંગભીનો પ્રજરાવ
+::રમે ગલાલે રાવતાં છત્રપતિ નવસાવ.
+::છત્રપતિ નવસાવ સારીખા ચોહડા,
+::જોધાણારા જામ કે લોમા જેહડા,
+::સામતિયો કોટીલ ચંદ્રેસર સૂમરો,
+::અરવે વેગડ રામ દલીરો ઊમરો.
+::સે કોઈ આયા ભડ ચડી, રડે ત્રંબાળાં રાવ
+::બાવલે મોડ બંધિયો નવરંગી નવસાવ.
+::નવરંગી નવસાવ ઘરાવી નોબતાં,
+::ભાયાણો ભોપાળ, ઉંઘલિયો અણભત્યાં,
+::લાખી કા લટબેર પલાણ્યા લાખરા,
+::ફુલિયા ફાગણ માસ વનામેં ખાખરા.
+::કોટિલા બસિયા કમંધ, સોઢા તેમ ચહુવાણ,
+::વેંડા હુદડ ને વિકમ…
+::લાખો દોસી લુંઘીએ ભર રેશમરા ભાર
+::રાણે વટ દઈ રાખિયા સાળુ રેટા શાલ.
+::સાળુ રેટા શાલ દુપેટા સાવટુ
+::પીતાંબર વણપાર કેરાતા કેપટુ
+::વાટ્યાં નવરંગ થાન કે કમ્મર વેલીઆં
+::સોળા ગાય સોરંગ ઓઢી સાહેલીઆં.
+::હેઠઠ જાન હિલોહળાં સામપરજ પતસાવ,
+::આવીને ગડથે ઊતર્યો રાણ દલીપત રાવ.
+::રાણ દલીપત રાવ ભરણ બથ આભરી
+::આગ બસીઓ જેઠસૂર વાળાની બરાબરી
+::તંબૂ પચરંગી કે પાદર તાણીઆ
+::અમીરારા ખેલ કે માંડવ આણીઆ.
+</poem>
+<center>'''<big>અર્થ</big>'''</center>
+{{Poem2Open}}
+સર્વની ગુરુ એ શક્તિને હું ગાઉં છું (ગાવાં) કે જેથી એ મને અખૂટ અક્ષરો (અખર) આપે. આજે પરજો (કાઠીની શાખાઓ)નો રાણો, મહાત્યાગી વિવાહિત છે.
+પરજોનો રાજવી ગીતોથી રાચ્યો. તને નીરખીને હે ભૂપાલ! રંકોનું દુઃખ નાસી ગયું. હે ગણેશ! તને અરજ કરીએ છીએ કે મહેર કરજે. પરજોના પતિ એ લંગડા ગણેશને અમે કવિ લાડ લડાવીએ છીએ.
+ફાગણ સુદ ત્રીજ, વાર શુક્ર અને 1868નું વર્ષ — એ દિને ચોખ્ખાં મુરતનાં પાકાં લગ્ન મંગાવ્યાં.
+ચોખ્ખાં મુરતનાં લગ્ન મંગાવ્યાં. લાખો મણ ઘી ને ખાંડ લેવાયાં. ઘોડાં માટે બહોળા ઘાસ અને ચંદી માટે બાજરા મગાવ્યા. મોજના (બક્ષિસોના) દેનાર વાળાને ઘેર વિવાહના દિન હતા.
+બસિયા કાઠીએ ગળથ ગામથી લગ્ન લખીને મોકલ્યાં, ને વાળાને ઘેરે એ લગ્ન મોતાવળે વધાવ્યાં.
+વેગે લગ્ન વધાવી લીધાં. જાગી ઢોલ વાગ્યાં, રાણીંગને દ્વારે ત્રંબાળુ વાગ્યાં, શરણાઈઓના શોર બજ્યા, સાકર વહેંચાઈ.
+રાજવીએ નવખંડના દેશપતિઓને નોતર્યા. કેટલાય બ્રાહ્મણો કંકોતરી લઈ લઈને ફરી આવ્યા.
+ગુણીજનો (ગણીઅણ) ખંભાતી રાગ ગાવા લાગ્યા. અફીણના કસુંબા અને જલદ મદિરા પીવાવા લાગ્યાં.
+રંગભીનો બાવલ (બાવા વાળો) ફુલેકે ફર્યો. રાજવીઓ ગવાલે રમવા લાગ્યા — લોકો, સામંત કોટીલો, ચંદ્રસેન સુમરો, રામ વેગડ વગેરે બધા.
+નવરંગ વરરાજા (નવસાવ) ઊઘલ્યો, નોબતો ઘોરી ઊઠી. લાખેણા ઘોડીલા ઉપર રાજવીઓ પલાણ્યા, ને તેઓ ફાગણ માસે વનમાં ફૂલેલા ખાખરા (કેસૂડાનાં ઝાડ) જેવા દેખાયા.
+લુંઘિયા ગામના લાખા દોશી પાસેથી રેશમના સાળુ, રેટા, શાલદુશાલા અને પીતાંબર અને પટુ ખરીદીને બધાને વહેંચણી કરી ને એ સોરંગી સાળુ ઓઢીને સાહેલીઓ લગ્નગીત (સોળા) ગાવા લાગી.
+જળ-મીન જેવી પ્રીત. આની તરવાર આ બાંધે અને આની આ બાંધે, એવા મીઠા મનમેળ. ચાંપરાજે એ ભાઈબંધને કહેરાવ્યું કે “સામતભાઈ, તું ભલો થઈને દીતવારે ઘરે રહીશ મા.”
+માંડવડેથી કાંધો વાળો વગેરે પોતાના વળના જે મોટામોટા કાઠી હતા તેને ટીંબલાવાળાએ શનિવારે સાંજથી જ બોલાવીને ભેળા કર્યા. રવિવારે સવારે આખા દાયરાએ હથિયાર-પડિયાર બાંધીને ચોરે બેઠક કરી. બરાબર આ બાજુ કસુંબાની ખરલો છલોછલ ભરાઈ ને પ્યાલીઓમાં રેડી પીવાની તૈયારી થઈ, ગઢમાં ઊના રોટલા, ગોરસ અને ખાંડેલ સાકરના ત્રાંસ ભાતલાં પીરસવા સારુ તૈયાર ટપકે થઈ ગયાં અને બીજી બાજુ ગામને પાદર ચાંપરાજ વાળાના મકરાણીઓની બંદૂકોના ભડાકા સંભળાયા. સબોસબ કસુંબા પડતા મેલીને કાઠીઓ ચોરેથી કૂદ્યા. તરવારોની તાળી પડી અને ધાણી ફૂટે તેમ બંદૂકોમાંથી ગોળીઓ વછૂટી; માંડવડાનો કાંધો વાળો અને વરસડાનો બીજો કાંધો વાળો ટીંબલાની બજારમાં ઠામ રહ્યા, અને બાકીના કંઈક કાઠીઓ પાછલી બારીએથી પલાયન થઈ ગયા.
+{{Poem2Close}}
+-----------------------------------------------------------------
+<br>
+{{HeaderNav2
+|previous = 2. નાથો મોઢવાડિયો
+|next = 4. ભીમો જત
+}}
+<br>