કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – પ્રિયકાન્ત મણિયાર/૩૨. કેળનાં પાન
Revision as of 08:30, 21 September 2021 by MeghaBhavsar (talk | contribs)
૩૨. કેળનાં પાન
પ્રિયકાન્ત મણિયાર
આંખની સામે ઊડતાં ઊભાં કેળનાં વિશાળ પાન
જાણે કાય વિનાની ગાય છે હવા લીલમલીલાં ગાન.
એટલાં પ્રલંબ
જાણે તરુ સ્વયં — કેટલું કાઢ્યું ગજું
જોકે ફળ ના હજુ.
જેટલાં મળે જલ
એટલાં સકળ પીતાં
જાય ના ટીપું એળે
તોય એ તરસ, તરસ, તરસ...
રંગ ના દૂજોઃ એકલ લીલમ લીલો
સાતમાંથી એક સહુથી મીઠો
તપતા રાતા સૂરજમાંથી સેરવી લીધો.
ડાંડલી ડોલે
બાજે ભૂંગળ ગાજ્યાં ગાન
એટલાં વેગે — કેટલાં કોમલ — જાય ચિરાઈ!
કરાલ મને સાંભરી આવે વાત.
દરિયો ભીષણ ખેડવો, ભલે સઢના ચીરા!
(આ નભ ઝૂક્યું, પૃ. ૯૧-૯૨)