મણિલાલ હ. પટેલનાં કાવ્યો/ચોપાઈ

Revision as of 02:45, 18 February 2024 by Meghdhanu (talk | contribs) (+1)
(diff) ← Older revision | Latest revision (diff) | Newer revision → (diff)
ચોપાઈ


લાગી આવે હાડોહાડ
ભાઈ કરે આંગણમાં વાડ

જીવન ખુદનો આપે અર્થ :
ગણ દિવસો ને વરસો કાઢ

જે બંધાવે એ પણ જાય–
મૂકી સૂનાં મેડી માઢ

ના છાંયો, ના ફળની આશ
‘ઊંચા લોકો’ એવા તાડ

ઝાડ નથી એ છે જીવતર
બેઠો છે એ ડાળ ન વાઢ

મતલબ બ્હેરાં સઘળાં લોક
ફોગટ તારી રાડારાડ



એની ઇચ્છા એનું હેત
બાકી માણસ નામે પ્રેત

મનથી દે એ સાચું માન–
પ્રેમ વગર સૌ રણ ને રેત

અવસર છે કે તેડું : પામ,
આંગણ આવ્યું પંખી શ્વેત

પાછળ પગલાં ગણતું કોણ
કર સાવધ ને તું પણ ચેત

પ્રેમ કરે ને રાખે દૂર
પીડા આપી જગવે હેત

મોલ બનીને ‘એ’ લ્હેરાય :
ખુલ્લું મૂકી દે તું ખેત



રક્ષક થૈને વાઢ્યાં ઝાડ
પથ્થર થૈ ગ્યા લીલા પ્હાડ

જુઠ્ઠાણાં બોલે મોટ્ટેથી
સાચ કરે ના રાડારાડ

વ્હાલાંથી વઢવામાં, બોલ–
પામ્યો શું, શી મારી ધાડ

કોનું કાયમ ક્યાં કૈં છે જ
ખેતર વચ્ચે કર મા વાડ
મેં વૃક્ષોમાં જોયો ‘એ’ જ
મલકે લૈ કૂંપળની આડ



જે કુદરતનો કારોબાર
વૃક્ષો ઊભાં હારોહાર
 
‘ઊંચો પર્વત ઊંડી ખીણ’
ને ચલવે એ ધારો ધાર
 
તારી દૃઢતા જાણે એ ય–
પીંજે તેથી તારોતાર
 
કીડી કુંજર એક જ ન્યાય
તું શીખી લે કારોબાર
 
કરે કસોટી રાખે દૂર
પૂછે ખબરો બારોબાર
 
મોસમ થૈ અવતરશે ‘એ’ જ
ને છલકાશે. ભારોભાર.