અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/‘બેફામ’ બરકત વીરાણી/હાજરી નહોતી (મારી હાજરી નહોતી)
‘બેફામ’ બરકત વીરાણી
ગલતફહેમી ન કરજે, ઐશ માટે મયકશી નહોતી;
મને પણ શેખ, તારી જેમ આ દુનિયા ગમી નહોતી.
ખબર નહોતી ખુદા પણ જન્મ આપી છેતરી લેશે,
જીવ્યો ત્યારે જ જાણ્યું કે એ સાચી જિંદગી નહોતી.
બહુ કપરા દિવસ વીત્યા હતા તારી જુદાઈમાં,
કે નહોતી રાત જુલ્ફોની, વદનની ચાંદની નહોતી.
મિલનની ઝંખના તો જો! કે તારી શોધ કરવામાં,
લીધી છે રાહ એવી પણ કે જે તારી ગલી નહોતી.
વિતાવી મેં વિરહની રાત તારાં સ્વપ્ન જોઈને,
કરું શું? મારી પાસે એક પણ તારી છબી નહોતી.
હતી એક મુફલિસી પણ દોસ્ત, પડદામાં મહોબ્બતના,
હતાં ફાટેલાં વસ્ત્રો એ ફકત દીવાનગી નહોતી.
મહોબ્બતમાં કશું ફળ ના મળ્યું : નિર્દોષતા તો જો,
રહી એ એવી જન્નત જ્યાં દખલ શયતાનની નહોતી.
જે મારા પર દયા કરતા હતા, નહોતી ખબર એને,
કે એક અલ્લાહ વિના મારે જગતમાં કંઈ કમી નહોતી.
જીવનની દુ :ખકથા હસતા રહી કહેવી પડી મારે,
કે મારામાં બધાને રસ હતો પણ લાગણી નહોતી.
દિલાસો કોઈએ દીધો નહીં એ પણ દિલાસો છે,
ખુદાનો શુક્ર છે – કંઈ એટલી હાલત બૂરી નહોતી.
ન દો ઉપચારકોને દોષ મારા મોતને માટે,
એ કુરબાની હતી મારી, એ મારી માંદગી નહોતી.
રડ્યાં ‘બેફામ’ સૌ મારા મરણ પર એ જ કારણથી,
હતો મારો જ એ અવસર ને મારી હાજરી નહોતી.
(ઘટા, પૃ. ૩૧-૩૨)