કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – પ્રજારામ રાવળ/ચહેરો
નજરમાં હમેશાં તરે એ ચહેરો.
હૃદયને હમેશાં ભરે એ ચહેરો. ૨
દિને સૂર્ય-તેજે સુનેરી સુનેરી :
શશીની નિશામાં રૂપેરી રૂપેરી :
તિમિરમાં ય, હેતે રહે ગાઢ ઘેરી.
નર્યું કાંઈ અમરત ઝરે એ ચહેરો. ૬
નયનમાં રહેતો એ નમણો ચહેરો.
જુઓ, તેમ ગમતો એ બમણો ચહેરો.
હુલાસે, હમેશાં ઉગમણો ચહેરો.
નવું રૂપ નિત્યે ધરે એ ચહેરો. ૧૦
સદા પ્રેમ-રંગે ગુલાબી ગુલાબી.
ફિકર કેરી ફાકી કરેલો, નવાબી.
જગતમાં; છતાં યે, જગતનો ન; ખ્વાબી
નયન મીંચું; ને, તરવરે એ ચહેરો. ૧૪
તપ્યા લોહ જેવો એ તાતો ચહેરો.
કૂંળાં ફૂલ જેવો સુહાતો ચહેરો.
મદે ભીતરી કોઈ, માતો ચહેરો.
પડેલાંને બેઠાં કરે એ ચહેરો. ૧૮
બધાંની સહે એ હરે છે, ફરે છે.
બધામાં ખુશીથી હળે છે, મળે છે.
કદી, આંસુ યે એ નયનથી ઝરે છે.
છતાં, સૌથી ઊંચે તરે એ ચહેરો. ૨૨
અજાણી અમીરાત ધરતો ચહેરો.
હૃદયમાં નવી ભાત ભરતો ચહેરો.
અનેરા ઉમળકે ઊભરતો ચહેરો.
નહીં ક્યાંય જોયો ખરે, એ ચહેરો. ૨૬
નહીં એ; નહીં એ અહીંનો ચહેરો.
હૃદય પૂછતું : ‘છે કહીંનો ચહેરો?’
કહે કોઈ : ‘ગેબી તહીંનો ચહેરો.’
છતાં, શો અહીંઆ ફરે એ ચહેરો?૩૦
(‘નૈવેદ્ય’, પૃ.૬૯-૭૦)