કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – પ્રિયકાન્ત મણિયાર/ ૧૨. સાંઈ

૧૨. સાંઈ

પ્રિયકાન્ત મણિયાર

પાઈ પ્યાલી તેં સાંઈ! અમોને અમલ ચડ્યા ઘનઘેરા,
આ મનનાં ઈંધણ સળગાવ્યાં, નાખ્યા ડુંગર ડેરા. — પાઈo

આંખ મીંચી અંધારાં બાંધ્યાં, ફૂટી સૂરજ સરવાણી,
એક આસને બેસી સફરી અરબી ઘોડી પલાણી,
કુરનિસ કરતા ઝૂક્યા હજૂર કૈંક નવાબ નમેરા. — પાઈo

નામ રહ્યું ના, ધામ ગયું, ને કોણ જોરુ ને છોરુ?
જીતી બાજી આ છેલ્લીવેલી જ્યાં નિજનું મૂક્યું મ્હોરું;
ઊડે અમારાં જુલ્ફાં પાગલ જાણે મોજી બટેરા. — પાઈo

ઇલમની લકડી દીધી સાંઈ! ધૂળમાં નાવ ચલાવી;
અલકમલકની આંખો જુએ કાઠની ગાય દુઝાવી;
પરકમ્મા કરતાં તુજ સાંઈ! છૂટી ગયા ભવફેરા. — પાઈo
(આ નભ ઝૂક્યું, પૃ. ૨૬)