કોડિયાં/છાતીની ધમણથી

છાતીની ધમણથી

હુંયે સ્વપનું, જેમ તું સ્વપનતી પણે કાંઠડે
મધુર સખીના મહા લગનમંડપે આંકડે
ગૂંથાઈ સખીવૃંદમાં, નયનમૌક્તિકો વેરતી,
પ્રવાસી પ્રણયી તણું સ્મરણ-અશ્રુ ઉછેરતી.

રૂપેરી વરમાળ હાથ ધરી એ ચડે વેદીએ
ભરે સકળ પૃથ્વી સાત પગલે; અને તું પ્રિયે!
બધું નિરખતી અને સ્વપનતીય તે, ‘આપણે
થશું જ કદી એક, બે ગળી જઈ,’ પીળી પાંપણે!

સખી! વરશું એથીયે લગનમંડપે તો વડા,
મહા ઉજવણે; અને સુરગણોય ઊંચે ખડા
રહી વરસશે શુભાશિષ; અને ફૂલોના ઝરા
નકી નીતરશે ઊંચે ગગન માંહી પંચાપ્સરા!

નથી શરીર દેવડી મુજની આજ ત્યાં તો ખરી!
પુરાવું તુજ છાતીની ધમણથી છતાં હાજરી!
15-5-’34