કોડિયાં/તા. ક.

તા.ક.

અંધારા ઘોર આકાશે, દિવ્ય જ્યોતિ ઝગી કંઈ;
ઝાળથી તપ્ત પૃથ્વી પે, વૃષ્ટિ શી અમીની થઈ.
          નકી-નકી માનવી સર્વ જાગ્યા,
          ન ગાંધીને મારણ-ગોળી આપશે;
          જેને જનોએ યુગ યુગ માગ્યા.
          આવ્યા; ન એનું શીશ કોઈ કાપશે.
કવિઓ વિશ્વના આવો, ઊર્ધ્વબાહુ થઈ વદો:
ઈસાના વધદિનેથી, મનુકુલે જરૂર તો
પ્રગતિ કો મહામોંઘી, સાધી: નમસ્તે પ્રભો!