કોડિયાં/દૃગો અમુક અંતરે

દૃગો અમુક અંતરે

વધુ નિકટ આવ મા, સખીરી! સ્હેજ દૂરે રહી
જૂએ છ ત્યમ પોપચાં, પણછ નેનના, વિકિરી
મને નિરખતી રહે! ધ્રુવપદે હુંયે આ ઊભી
લહીશ નિજ મૂર્તિને જ તુજ કીકી માંહી જડી.

અને મુજ વિલોલ આ નયનમાં તને ચીતરી
દઈ હુંય ઊભો, સખી! નીરખ, કોઈને કોતરી
નહીં દઉં કશે, કશુંય નહિ ચીતરું પાસમાં;
તને જ સખીરી! તને જ ભરું ચક્ષુ-આકાશમાં.

પરંતુ ત્યહીં રે’ ઊભી, વધુ ન પાસમાં આવતી,
દૃગો અમુક અંતરે સકળ આકલે તે થકી
નહીં જ જતી પાસમાં! જીવનસાર એ અંતરે.
વધુ નિકટતા થતાં સકળ વિશ્વ એમાં સરે.

રહ્યો શમશમી સદાય રહી એકલાં એકલાં!
હવે ન ફરી એકતા કરવી, જીવશું બેકલાં!