કોડિયાં/પડઘો

પડઘો

ઉભય અધૂરા વ્યંજિત નાદો
          એકબીજાને જઈ અથડાય!
સાગર-ગાને, વ્યોમ ઊભરતો,
          પ્રકંપતો ત્યાં પડઘો થાય!
                   છૂપી છૂપું દિવ્ય પ્રભાત,
                   સાંભળતું બેઉની વાત.
પવન કહે: વિદ્યુલ્લેખા! તું
          પરવાસીને કાં બોલવ?
બંધાવું મુજને ભાવે ના,
          આજ અહીં ને ક્યાંયે કાલ!
                   તુજને પાપિષ્ઠા ગણશે,
                   લોકોક્તિ નિંદા ચણશે!
અંજની કહે: હું જન્મી માતા,
          પ્રણય-પુત્ર મારો અધિકાર!
ધખતો તારો ચેતન-તણખો
          મારો પ્રણય તણો ભંડાર!
                   પુત્ર અલૌકિક સર્જીશું!
                   ન હોય લૂલું માનવબાળ!
આવી વસજે કોઈ વસંતે,
          પધારજે પાછો પરભાત!
બાધું નહિ, ને બંધાવું ના,
          પત્ની નહિ પણ બનવું માત!
                   લોકોક્તિ ક્યાં અડવાની?
                   તુચ્છ તંતુની એની જાત!
રોમરોમમાં પ્રણયસ્પર્શથી
          અંજનીને નવ-કૂંપળ થાય!
અંગ મહીં ઉત્કટતા વ્યાપે,
          હૈયામાં ભરતી લ્હેરાય!
                   જિતેન્દ્રિયને જન્મ દઈ,
                   પ્રણય-પુત્ર-માતા ધન્યાય!
3-3-’34