મણિલાલ હ. પટેલનાં કાવ્યો/પહેલો વરસાદ
પાંદડે પાંદડે પગલી પાડતો
ટાઢૂં દઝાડતો
પહેલો વરસાદ પસાર થાય છે...
નેવાં જળતરંગ થઈ બજી ઊઠે છે.
એક સામટી કેટલી નદીઓ
વાડાઓમાંથી નીકળી
ફળિયાં માથે મૂકી વહી નીકળી છે...
તીતીઘોડાને પાંખો ફૂટી છે.
માટી માથું ઊંચકે છે
ઇન્દ્રગોપના મખમલી સ્પર્શથી
રોમાંચિત હવાઓ રણઝણે છે
હણહણે છે ઊંડાણોમાં અશ્વો વેળા લઈને...
લીલાં વસ્ત્રધારી વનદેવી
ઘરની પછીત લગોલગ પ્રગટ થયાં છે
ને ઉંબરમાં આવજા કરે દૂરની ટેકરીઓ
દાદાના હુક્કામાં દરિયાનાં પાણી ગડગડે...
મા મકાઈની ધાણી ફોડે છે...
એની સુગંધ લેવા પૂર્વજો
પડસાળે આવ્યા છે
છાપરાંનાં નળિયાંને ઢોળ ચઢાવતો –
તડકો ઘડીકમાં ઘરભંગ થાય છે તો
ઘડીકમાં ગારો ગારો...
વૃક્ષો આજે વડીલ જેવાં લાગે છે
ઘટાઓમાંથી નીકળેલો
મારકણો અંધકાર પાસે ને પાસે આવે છે
પ્હાડોમાં હજી બળતા દવનો ધુમાડો છે કે –
વાદળી વેળાઓ રમવા નીકળી છે?
પીઠ પર પૃથ્વી લઈને ગોકળગાય
મારા ઘર તરફ આવી રહી છે
ને હું હજી નેવાં નીચે...