મધ્યકાલીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/કડવું ૨૮
નાકર
રાગ મલાર
સતિ શબ લઇને સાંચરી, કુંવરને દેવા દહન;
અગર ચંદનનાં લાકડાં, તે મોકલ્યાં બ્રાહ્મણ. સતિ શબ૦
ચિતા રચી તે કાષ્ટની, સુવાડ્યો રોહીતાશ્વ;
સાધવી ત્યાં એકલી, બીજા નહીં કા પાસ. સતિ શબ૦
વિશ્વામિત્ર વેગે ચાલીયો, મેહ વાત સાંભળ આપ;
કહ્યું મારૂં નહીં કરે, તો દઈશ તુજને શાપ. સતિ શબ૦
બારે મેહ તમે જઈને વરસો, વરસો મૂશળધાર;
પૂર જેમ આવે નદી, સત્ય છાંડે જેમ નાર. સતિ શબ૦
બારે મેઘ ત્યાં જઈ ચૂડયા, વાયુ વસમા વાય;
પાવકને ત્યાં ઓલવ્યો, ત્યાં આવ્યા હરિશ્ચંદ્રરાય. સતિ શબ૦
આવીને ત્યાં બોલીયા, તું કોણ કરે એ કામ;
રીત આપોની રાવલી, જે લાગે મારો દામ. સતિ શબ૦
તારા સતિ ત્યાં બોલીયાં, મારી ગાંઠે નહીં કંઈ દામ;
ચીર અર્ધુ આપ્યું ફાડી, એટલે ઠારો કરો કામ. સતિ શબ૦
પછી પૂર ત્યાં આવી નદી, શબ તણાઈ જાય;
અધ બળ્યું સતિએ કાઢીયું, નિશા રહી દેરામાંય. સતિ શબ૦
તવ વિશ્વામિત્રે છળ કર, કીધો એક ઉપાય;
કુંવર રાય ચિત્રસેનનો, ત્યાં હર્યો વિશ્વામિત્ર રાય. સતિ શબ૦
નગ્ન લોક જોવાને ધસમસ્યા, જઈ રહ્યા દેરામાંય;
ત્યાં શબ લઈને સતિ બેઠી, દીઠી દરામાંય. સતિ શબ૦
તે સતિ બાંધી પછોવાઈએ, મારતા લાવ્યા કાળ;
રંડા તું શીકોતરી, તેં ખાધો મારો બાળ. સતિ શબ૦