યોગેશ જોષીની કવિતા/તેજનાં ફોરાં!
પાનખરમાં તો
મેપલનાં પાને પાને
ફૂટ્યાં’તા મેઘધનુષના રંગો!
ને કેવાં શોભતાં હતાં
વૃક્ષો, વનો, પહાડો!
ને હવે
રહી ગયાં
કેવળ હાડપિંજર
પહાડે પહાડે, વને વને....
નજર પહોંચે ત્યાં લગી
જાણે કંકાલભૂમિ...
થીજી ગયેલી
કાળી ચૌદસની રાત જેવો સમય
જરીક પીગળે
ત્યાં તો
ઠંડો તીણો પવન
ડમરુ બજાવતો ખેલે તાંડવ.....
ત્યાં તો
મોગરાની ઝીણી ઝીણી
હળવી હળવી
પાંખડીઓ જેવો
વરસવા લાગે બરફ!
હાડપિંજર જેવાં વૃક્ષોની ડાળ ડાળ
શોભી ઊઠે
બરફનાં ઝીણાં ઝીણાં
શ્વેત પુષ્પોથી....
ધરતી પર
છવાતું જાય જાણે
બરફનું શ્વેત શ્વેત ઘાસ!
પ્રગટી ઊઠે
બધે બધે બધે જ
શ્વેત રંગ–
સરસ્વતીના અનંત વસ્ત્ર શો
ધવલ
ઉજજ્વલ!
નિર્મમ હળવાશ સાથે
વરસે
હજીયે
હજારીગોટાની પાંખડીઓ જેવો
સુકોમળ બરફ
ન ક્યાંય કોઈ હરફ....
તડકોય જાણે
બરફ જેવો ઠંડો,
બરફ જેવો શ્વેત!
ને
હળવે
હળવે
હળવે
વરસતો બ૨ફ
તો કે
તેજનાં ફોરાં !
થાય,
લાવ, ઝીલી લઉં એને
મારી હથેળીઓમાં...?!
ના, ના;
હથેળીની ગરમીથી
તો એ
પીગળી જશે...
તો, ઝીલું એને
મારા
હૂંફાળા હૈયે?!
ના, ના;
તો તો એ
ઊડી જશે
વરાળ થઈને...
ભલે
વ
ર
સે
તેજનાં ફોર...
એને
વરસવા દો,
વરસવા જ દો...