યોગેશ જોષીની કવિતા/વૃદ્ધાવસ્થા
Jump to navigation
Jump to search
વૃદ્ધાવસ્થા
પડછાયા
થતા જાય છે
લાંબા અને લાં... બા......
સાંધ્યપૂજા કરતાં
ખોબામાંથી ઢોળાતી સાંજ
વિસ્તરતી જાય છે
ક્યારેય પૂરા ન થનારા
કોઈ શાસ્ત્રીય રાગની જેમ!
ઠાકોરજીની
સાંધ્ય-આરતી તો કરી,
ઠાકોરજીને
વાળુંય કરાવ્યું વેળાસર;
વાળુ પછી
ઠાકોરજીને પાવા
બનાવેલ કેસ૨ના દૂધ જેવી સાંજ
હજીયે
છલકાયા જ કરે છે
નભ-કટોરામાંથી...
સ્થિર થઈ ગયા છે
સંધ્યાના રંગો,
ઝીણી ઘંટડીઓના મધુર રણકાર સાથે આવતા
ગોધણની જેમ
આછું અંધારું
પાછું ફરતું નથી આંગણમાં;
આટોપાતા શરણાઈના સૂરની જેમ
આકાશ
નીચે ઊતરીને
ઘેરતું નથી હૃદયને, ભીતરથી....
‘Loading’ના મેસેજ સાથે
સ્ક્રીન પર
ચોંટી જતા દૃશ્યની જેમ
મંદ મંદ વહ્યા કરતી સાંજનો,
શાસ્ત્રીય રાગ પણ
હવે તો
સ્થગિત...
ગોકળગાયની જેમ
સ ર ક તું
આકાશ પણ
હવે
સાવ
સાવ સ્થગિત!
હવે
શું
નહીં જ પડે
મંગળ
રાત?!
ઠાકોરજીની
શયન-આરતીનું શું?!