રવીન્દ્રપર્વ/૨૭. વિલય

૨૭. વિલય

જાણે બે લોચન એનાં નવનીલ ભાસે
પ્રકટી ઊઠ્યાં છે આજે અસીમ આકાશે.
વૃષ્ટિધૌત પ્રભાતના આલોકહિલ્લોલે
અશ્રુભીનું હાસ્ય એનું વિકસતું દીસે.
એ જ એની સ્નેહલીલા સહસ્ર આકારે
ચારે દિશાએથી આવી ઘેરી વળે મને.
વર્ષાતણી નદી પરે છલછલ આભા
દૂર તીરે કાનનની ઘનનીલ છાયા,
દિગન્તના શ્યામપ્રાન્તે શ્રાન્ત મેઘરાજિ —
એનું મુખ જાણે આવાં શતરૂપે સોહે.
આંખો એની કહે જાણે મારા ભણી જોઈ;
‘આજ પ્રાતે ગાઈ ઊઠ્યાં બધાં પંખી વને
માત્ર મારો કણ્ઠસ્વર આ પ્રભાતાનિલે.
લુપ્ત થયો અનન્ત આ વિશ્વના વિસ્તારે.’
(ચૈતાલિ)
વાણી : આષાઢ-શ્રાવણ ૨૦૦૪