સમગ્ર અરધી સદીની વાચનયાત્રા/લાભશંકર રાવલ/મનના કૂબે

મનના મારા એકલ કૂબે
જગ આખાની સાહ્યબી ઝૂલે.
રૂપ રમે જ્યાં રોજ ટીંટોડા;
કંટક છે — પણ ફૂલ ક્યાં થોડાં!
ગુંજતા બારે માસ અહો શાં
કોયલનાં, બુલબુલનાં જોડાં!
એક ફેરા મારો નાથ જો આવે,
આભની રંગ-અટારિયું ભૂલે! — મનના.

રોજ ધૂબાકા ને રોજ હિલોળા :
મ્હેફિલ, જામ ને હેમહિંચોળા;
પાયલના ઝણઝણાટમાં ઊડે
રંગબેરંગી પ્રીત-પટોળાં :
ગાનમાં ઘેલાં ગોપિયું-ગોપા :
ફોરમ ફોરતી ફાંકડી ધૂળે! — મનના.

એકતારો, બસ, એકલો છેડું,
આ જ કૂબે આમ જીવન ખેડું;
જગને ને જગદીશને મારી
રંગ મ્હેલાતે મ્હાલવા તેડું;
પણ કૂબો પ્રભુનેય ન આપું —
ભલે આખું વરમાંડ કબૂલે! — મનના.
[‘મિલાપ’ માસિક : ૧૯૫૬]