ધ્વનિ/વાયરે ઊડી ઊડી જાય રે પટોળું

૨૨. વાયરે ઊડી ઊડી જાય રે પટોળું

⁠વાયરે ઊડી ઊડી જાય રે પટોળું;
એવું એવું રે અડી જાય કે અમૂંઝણે
⁠મૂંઝાઈ રે’છ મંન ભોળું.

⁠પૂંઠે રે મેલી ક્યાંય મારા ઘરની ગલી,
⁠દૂર છે હજી ય ઓલી ખેતરની આંબલી,
અડધે તે મારગે એકલ હેરાન થઉં
⁠કોની તે સંગ ઉર ખોલું?

⁠છાતી ઢાંકું ને ઊડે માથાનો છેડલો,
⁠ઢીલો તે જાય વળી છૂટી અંબોડલો,
મહુડાની ડાળીએ બેઠેલું કોઈ, મને
⁠જોઈને રિઝાય છે હોલું.

 
૧૦-૩-૪૮