View source for અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/મહેન્દ્ર વ્યાસ ‘અચલ’/કોઈ પ્રીત...

{{SetTitle}}

{{Heading|કોઈ પ્રીત...|મહેન્દ્ર વ્યાસ ‘અચલ’}}

<poem>
કોઈ પ્રીત કરી તો જાણે!
અંતરમાં આ શીતળ અગનને કોઈ ભરી તો જાણે! — કોઈ.
:::	દિવસ ઊગ્યે બેચેન રહેવું,
:::	રાત પડ્યે મટકું ના લેવું,
:::	ખાવાયા ખોવાયા જેવી,
:::	પળ પળને દેવી.
જીવતેજીવત આમ જીવનમાં કોઈ મરી તો જાણે! — કોઈ.
:::	દુનિયાની તીરછી દૃષ્ટિમાં,
:::	વેધક વાણીન વૃષ્ટિમાં,
:::	મસ્ત બનીને ફરતા રહેવું,
:::	મનનું કૈં મન પર ના લેવું.
ખુલ્લે પગ કંટકભર પથ પર કોઈ ફરી તો જાણે! — કોઈ.
:::	મોજાંઓની પછડાયોથી,
:::	ઝંઝાનિલના આઘાતોથી,
:::	નૌકા જ્યાં તૂટી પણ જાયે
:::	સાગર જ્યાં રૂઠી પણ જાયે,
એવા ભવસાગરમાં ડૂબી કોઈ તરી તો જાણે!...
:::	કોઈ પ્રીત કરી તો જાણે!
{{Right|(ગીતિકા, પૃ. ૧૮૬)}}
</poem>


{{HeaderNav
|previous=[[ અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/‘બદરી’ કાચવાળા/સંતાઈ રહેશે ક્યાં સુધી? | સંતાઈ રહેશે ક્યાં સુધી?]]  | સંતાઈ રહેશે ક્યાં સુધી તું હવે તારા વાસમાં?  ]]
|next=[[અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/રજનેન્દુ રૉય/રેતી અવાજની  | રેતી અવાજની ]]  | આકાશ જેવું કરગરે રેતી અવાજની,]]
}}