અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/`સ્નેહરશ્મિ'/સૂની વિજનતા: Difference between revisions
Jump to navigation
Jump to search
HardikSoni (talk | contribs) (Created page with "<poem> રડે વિજન સૂની શાન્તિ અહીં તો, અને ગામ આ પડ્યું શબ સમું બની, ખખડતાં...") |
KhyatiJoshi (talk | contribs) No edit summary |
||
(One intermediate revision by one other user not shown) | |||
Line 1: | Line 1: | ||
{{SetTitle}} | |||
{{Heading|સૂની વિજનતા|સ્નેહરશ્મિ}} | |||
<poem> | <poem> | ||
રડે વિજન સૂની શાન્તિ અહીં તો, અને ગામ આ | રડે વિજન સૂની શાન્તિ અહીં તો, અને ગામ આ | ||
Line 19: | Line 22: | ||
{{Right|(સકલ કવિતા, પૃ. ૬૫)}} | {{Right|(સકલ કવિતા, પૃ. ૬૫)}} | ||
</poem> | </poem> | ||
{{HeaderNav2 | |||
|previous = ભગ્ન સ્વપ્નની નાવ | |||
|next = કોણ રોકે! | |||
}} |
Latest revision as of 10:19, 20 October 2021
સૂની વિજનતા
સ્નેહરશ્મિ
રડે વિજન સૂની શાન્તિ અહીં તો, અને ગામ આ
પડ્યું શબ સમું બની, ખખડતાં પથે પાંદડાં,
અનેક ઉરના તૂટેલ અવશેષ-શાં કારમાં,
કરે વધુ બિહામણી શ્રમિત શૂન્ય વેરાનતા! —
અરે! વિજનતાય સૂની થઈ! પ્રાણ ના, શ્વાસ ના!
ગયા, હિજરતે ગયા સકળ જીવ આ ગામના!
ગયા હિજરતે! ન શું જનમભોમકા હૂંફ દે?
અને ધરતીના બધા રસકસો ગયા ખૂટી કે?
નહીં, ઘરઘરે મૂગાં ઝૂરી રહ્યાં સૂતાં દ્વારમાં
રહ્યા પવન આથડી જડ મદાંધ કો આંધીના!
બની જગત બાપડું અદય આંધી એ આજ તો,
રહ્યું નીરખી, કિન્તુ શું હિજરતે તુંયે છે ગયો! —
બને! મનુજ સૃષ્ટિના વિષભર્યા ઊના વાયરા
નિહાળી પ્રભુ! તું પળ્યો હિજરતે હશે શૂન્યમાં?
(સકલ કવિતા, પૃ. ૬૫)