અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/મનોહર ત્રિવેદી/રિસામણે જતી કણબણનું ગીત

રિસામણે જતી કણબણનું ગીત

મનોહર ત્રિવેદી

કાંખમાં મેલ્યું છોકરું, માથે પોટલું, હાલી પિ’ર —
પગથી ઠસ્સાભેર ઉતાવળ સામટી ઊડે
જેમ કે ઊડે આભમાં કાબર-કીર —
મર ને માથાબંધણું મેલુંદાટ જોઈ સંભારતો
વાવડ પૂછતો મારા ગામના : મારે શું?
જીવ ટાઢોબોળ રાખશું, ભરત ભરશું
આઠે પ્હોર હિલોળા, હીંચકો અને હું!
મારી બલારાત વેઠે ઉજાગરા, વેઠે વ્રત, વેઠે અપવાસ,
નિતારે આંખ્યથી ઊનાં નીર —
આંય તો મીઠી માવડી, ખીલે ગાવડી
સખીસૈયરું હશે ભાઈ અને ભોજાઈ
ન્યાં સૂનાં — અણોસરાં તોરણ — તક્તા
ભીંત્યું અડવી, ઝાંખા ઓરડા ને અભરાઈ
હુંય વ્હાલામૂઈ થઈ આફૂડી ગઈ’તી ન્હાવા
સાવ કોરીધાકોર નદીને તીર —
(છુટ્ટી મૂકી વીજ, ૧૯૯૮, પૃ. ૩૬)