આત્માની માતૃભાષા/51: Difference between revisions

{{Heading|‘મૂળિયાં’ — ઋજુ કાવ્યત્વની ટકાઉ શબ્દમૂર્તિ| સુમન શાહ}}

<poem>

::: અમે હતાં, અમે છીએ.

::: અમે તો આ રહ્યાં.

રસ કો ધસી અમોમાં

::: ઊડ્યો આકાશે.

અમે, ક્યારેક આભ આગળ કૈં બબડી રહ્યાં

એકમેકનેય અહીં ખબરે ના પડે તેમ.

હવે આ ગાઢ ભીંસ સહી જશે કેમેય ના.

આધાર આપવાનું જતાં અમે નર્યાં નિરાધાર.

તેજોયાત્રા પૂર્ણ થઈ અમારી.

::: હવે ધૂળિયાં,

::: અમે મૂળિયાં.

{{Right|સ્ટુટગાર્ટ, ૨૯-૧૦-૧૯૭૧}}

</poem>

{{Poem2Open}}

ધરા-આભ ને મૂળ-ધૂળની વાત એટલી જ માણસની પણ છે. ઉમાશંકરનાં ‘મૂળિયાં’ સૂચવે છે કે અન્યને સમજપૂર્વકનો આધાર આપતાં ખપી જવું તે અને તેટલો જ જીવનધર્મ છે. કવિને પ્રકૃતિ સાથે પ્રશ્નરૂપ મનુષ્યકૃતિને મૂકવાની સહજ ટેવ હતી, તેનું આ રચના એક ઑર નિદર્શન છે. કવિ ઋજુ કાવ્યત્વની ટકાઉ શબ્દ-મૂર્તિ ઘડી જાણતા, તેનું આ રચના સુ-દૃષ્ટાન્ત છે. એની સાદી સરળ બાની છેતરામણી છે. ગેરલાભનો સંભવ એ છે કે ઉતાવળિયાઓ ઘણું ચૂકી જાય, આખેઆખું પણ ચૂકી જાય…  

{{Poem2Close}}