યાત્રા/ગઈ ભલે: Difference between revisions
Jump to navigation
Jump to search
MeghaBhavsar (talk | contribs) (Created page with "{{SetTitle}} {{Heading|ગઈ ભલે|}} <poem> સરોવર તટે તદા અજબ સાન્ધ્ય રંગો તણી કમાનશિખરે ચઢયાં નયન આપણાં જોડમાં, અને ઉચરિયાં ‘અહા!’ ઉભય સાથમાં આપણેઃ સ્રવી સરખી કાં ગિરા ભટકતાં અજાણ્યાં તણી? અને ઘડિક એકમેક...") |
No edit summary |
||
| (2 intermediate revisions by the same user not shown) | |||
| Line 2: | Line 2: | ||
{{Heading|ગઈ ભલે|}} | {{Heading|ગઈ ભલે|}} | ||
<poem> | {{block center| <poem> | ||
સરોવર તટે તદા અજબ સાન્ધ્ય રંગો તણી | સરોવર તટે તદા અજબ સાન્ધ્ય રંગો તણી | ||
કમાનશિખરે | કમાનશિખરે ચઢ્યાં નયન આપણાં જોડમાં, | ||
અને ઉચરિયાં ‘અહા!’ ઉભય સાથમાં આપણેઃ | અને ઉચરિયાં ‘અહા!’ ઉભય સાથમાં આપણેઃ | ||
સ્રવી સરખી કાં ગિરા ભટકતાં અજાણ્યાં તણી? | સ્રવી સરખી કાં ગિરા ભટકતાં અજાણ્યાં તણી? | ||
અને ઘડિક એકમેક નિરખી રહ્યાં આપણે, | અને ઘડિક એકમેક નિરખી રહ્યાં આપણે, | ||
હઠાવી | હઠાવી દૃગ લિધાં, હું દૃગ ઢાળી ચિંતી રહ્યો : | ||
‘અહો, ઉજવી સાથમાં ક્ષણિક સાંજ તેવી જ જો | ‘અહો, ઉજવી સાથમાં ક્ષણિક સાંજ તેવી જ જો | ||
ઉજાવી શકીએ કદી ઉભય | ઉજાવી શકીએ કદી ઉભય જિન્દગીસાંજ, તો—’ | ||
વળ્યાં કદમ તાહરાં, કદમ માહરાં યે વળ્યાં, | વળ્યાં કદમ તાહરાં, કદમ માહરાં યે વળ્યાં, | ||
અને હૃદયની નિશીથ મહીં | અને હૃદયની નિશીથ મહીં શોચતો પ્રાર્થું હુંઃ | ||
ગઈ! ગઈ ભલે, અને સકળ સાર જીવ્યા તણો | ગઈ! ગઈ ભલે, અને સકળ સાર જીવ્યા તણો | ||
લઈ જ ગઈ સાથ, તો ય કરતી જજે આટલું : | લઈ જ ગઈ સાથ, તો ય કરતી જજે આટલું : | ||
| Line 20: | Line 20: | ||
મુક્યું મિલનનું ભલે સ્મરણ ના, જજે મૂકી તો | મુક્યું મિલનનું ભલે સ્મરણ ના, જજે મૂકી તો | ||
ચિરંતન વિદાયના સ્મરણહીન ઝંકાર કો. | ચિરંતન વિદાયના સ્મરણહીન ઝંકાર કો. | ||
{{Right|એપ્રિલ, ૧૯૩૫}} | |||
</poem> | {{Right|<small>એપ્રિલ, ૧૯૩૫</small>}} | ||
</poem>}} | |||
<br> | <br> | ||
Latest revision as of 02:08, 19 May 2023
ગઈ ભલે
સરોવર તટે તદા અજબ સાન્ધ્ય રંગો તણી
કમાનશિખરે ચઢ્યાં નયન આપણાં જોડમાં,
અને ઉચરિયાં ‘અહા!’ ઉભય સાથમાં આપણેઃ
સ્રવી સરખી કાં ગિરા ભટકતાં અજાણ્યાં તણી?
અને ઘડિક એકમેક નિરખી રહ્યાં આપણે,
હઠાવી દૃગ લિધાં, હું દૃગ ઢાળી ચિંતી રહ્યો :
‘અહો, ઉજવી સાથમાં ક્ષણિક સાંજ તેવી જ જો
ઉજાવી શકીએ કદી ઉભય જિન્દગીસાંજ, તો—’
વળ્યાં કદમ તાહરાં, કદમ માહરાં યે વળ્યાં,
અને હૃદયની નિશીથ મહીં શોચતો પ્રાર્થું હુંઃ
ગઈ! ગઈ ભલે, અને સકળ સાર જીવ્યા તણો
લઈ જ ગઈ સાથ, તો ય કરતી જજે આટલું :
મુક્યું મિલનનું ભલે સ્મરણ ના, જજે મૂકી તો
ચિરંતન વિદાયના સ્મરણહીન ઝંકાર કો.
એપ્રિલ, ૧૯૩૫