ગુજરાતી ટૂંકીવાર્તાસંપદા/ગુલાબદાસ બ્રોકર/નીલીનું ભૂત: Difference between revisions

{{Center|'''નીલીનું ભૂત'''}}

ચાલતી વાતમાં ત્રણેને સમાન રસ હતો તે તો તેમની બોલવાની રીતથી, હાવભાવથી, તેમના ચહેરા ઉપર દેખાતી રંગરેખાઓથી સ્પષ્ટ દેખાઈ આવતું હતું. ત્રણે જણાં ઘણી વાર એકીસાથે બોલતાં, એક અર્ધું બોલે ત્યાં કોઈ કોઈ વાર બીજું બોલવા મંડી જતું, એક પણ માટે પણ વાતમાં વિરામ નહોતો આવતો.

‘એ તને ન સમજાય, નિમુ!’ પ્રબોધ તેની સામે સ્નેહથી – અને અત્યંત માનથી પણ – જોઈને બોલ્યો. ‘તને એ ક્યાંથી સમજાય?’

મનમાં તો જુદી જ દુનિયા દોડતી હતી. એક વખત મુંબઈ જવા માટે પરાની ટ્રેનમાં નીલી અને પોતે સાથે થઈ ગયાં. એક ડબામાં બેઠાં. ડબામાં ગિરદી ખૂબ હતી. માંડ માંડ તે બંને આજુબાજુમાં બેસી શક્યાં. પોતાનો પગ નીલીના પગ સાથે જરાક દબાઈ ગયો નીલી પગ જરા ખેસવી લેશે તેમ તેણે માન્યું, પણ નીલીએ તો જાણે કશું જાણતી જ ન હોય તેમ પત્ર રહેવા દીધો. પોતે પણ પગ ખેસવી જ ન શક્યો.

શશીને પોતાનો અવાજ હજીયે વધારે ઘોઘરો લાગ્યો. તે જરા ધ્રૂજતોપણ હતો.

એમ ને એમ ઘરોવાળો પ્રદેશ પૂરો થયો. હવે તો રણ આવી પહોંચ્યું.

મને તે શું દેખાય? મને તો તમે જ દેખાઓ છો. તમે શું જુઓ છો?’ તેણે પૂછ્યું.

જે ખૂણામાં આખી રાત તેને નીલી વિધ વિધ સ્વરૂપે દેખાઈ હતી તે ખૂણામાં તેણે ભયભીત આંખે નજર કરી તો ત્યાં તો માત્ર કોઈ સુંદરીની છબી, હંમેશાં ટીંગાતી હતી તે, તે જ સ્વરૂપે ટીંગાઈ રહી હતી.