કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – માધવ રામાનુજ/૩૦. ‘આપણું’ ગીત: Difference between revisions
Jump to navigation
Jump to search
No edit summary |
No edit summary |
||
Line 1: | Line 1: | ||
{{SetTitle}} | |||
{{Heading|૩૦. ‘આપણું’ ગીત}}<br> | {{Heading|૩૦. ‘આપણું’ ગીત}}<br> | ||
<poem> | <poem> | ||
Line 18: | Line 19: | ||
ઝાકળમાં ખંખોળિયું ખૈ ને હાલતા થાઈં, પૂછતા નવાં નામ… | ઝાકળમાં ખંખોળિયું ખૈ ને હાલતા થાઈં, પૂછતા નવાં નામ… | ||
{{Space}}{{Space}} {{Space}} આપણે તો ભૈ રમતારામ! | {{Space}}{{Space}} {{Space}} આપણે તો ભૈ રમતારામ! | ||
<br> | |||
૧૯૭૦ | ૧૯૭૦ | ||
</poem> | </poem> | ||
{{Right|(અંતરનું એકાંત, પૃ. ૧૨૩)}} | {{Right|(અંતરનું એકાંત, પૃ. ૧૨૩)}} | ||
<br> | |||
{{HeaderNav2 | |||
|previous = ૨૯. યાદ કરીને લખેલી એક કવિતા | |||
|next = ૩૧. મા! | |||
}} |
Latest revision as of 05:29, 13 November 2022
૩૦. ‘આપણું’ ગીત
આપણે તો ભૈ રમતારામ!
વાયરો આવે-જાય એણે ક્યાંય બાંધ્યાં ન હોય ગામ...
વાદળ કેવું વરહે, કેવું ભીંજવે!
એવું ઊગતા દિ’નું વ્હાલ!
આછેરો આવકાર મળે, બે નેણ ઢળે —
બસ, એટલામાં તો છલકી થાઈં ન્યાલ!
મારગે મળ્યું જણ ઘડીભર અટકે, રાજી થાય
ને પૂછે — કઈ પા રેવાં રામ?
વાયરો આવે-જાય, એણે ક્યાંય બાંધ્યાં ન હોય ગામ.
ઓઢવાને હોય આભ, ઉશીકાં હોય શેઢાનાં,
પાથરેલી હોય રાત;
સમણાંના શણગાર સજીને ઊંઘ આવે ને
પાંખડીઓ-શા પોપચે આવે મલકાતું પરભાત,
ઝાકળમાં ખંખોળિયું ખૈ ને હાલતા થાઈં, પૂછતા નવાં નામ…
આપણે તો ભૈ રમતારામ!
૧૯૭૦
(અંતરનું એકાંત, પૃ. ૧૨૩)