કંદરા: Difference between revisions

ને યાકને મન એ દૂરબીન.

જ્યાં બરફમાંથી દેખાય બરફ.

</poem>

જ્યાં એ સ્પર્શો ઊગી શકે,

સસ્યસંપત્તિ બનીને.

</poem>

મેં પણ હઠ પકડી છે —

ખીણના તળિયાને જોવાની.

</poem>

ત્યારે સૂરજ યાદ આવ્યો હતો.

પણ હવે હું એને શોધવા નથી જતી.

</poem>

અત્યંત ઉશ્કેરાટથી

એને હાથથી અટકાવી દઉં છું.

</poem>

એક નવો જ કેદી આવીને મારા પર સૂએ છે.

મરે છે, સૂએ છે, મરે છે, સૂએ છે....

</poem>

હું ડૂબી રહી છું પાણીમાં.

મારો હાથ નથી પહોંચી શકતો લાકડાના પાટિયા સુધી.

</poem>

જલ્દી, એક જ હાથથી હું

એના ત્રણ ત્રણ હાથને પકડી લઉં.

</poem>

એના દર સુધી.

મારી ખાંડ પાછી લેવા માટે.

</poem>

થોડા દિવસ પછી,

એ જ ટિકિટનું ફરીથી રૅઝર્વેશન.

</poem>

તૃપ્તિનો ઓડકાર મળ્યો છે મને

આ ગીધની પ્રેયસી બનીને!

</poem>

ભયાનક સિંહ - વાઘ, જે મસાલા ભરીને મૂકી રાખેલા છે

એ હવે ચીરીને ખાલી કરી નાખવા છે.

</poem>

એક પોપટ

પાંજરામાં છટપટાય.

</poem>

હું દરેક ગામને લલચાવું છું મારા તરફ, વચન આપું છું,

અને પછી વિશ્વાસઘાત કરું છું.

</poem>

અને ભૂખે મરશે એ કાયર પુરુષ,

ડાંગર-બાજરી વિનાના ખેતરમાં.

</poem>

હું અહીં ક્ણસતી પડી છું,

અનેં કંદરાઓ નીચે પણ કેટલાયે લોકો દટાઈ મર્યા છે.

</poem>

પેલા બાલ્કનીમાં બેસી રહેલા કબૂતર. માટે.

અને તું ઊડી જાય છે.

</poem>

પાછો ફર્યો છે એ અવાજ —

સાંકળનો. શેતૂરનો. ચોરીનો. ખૂનનો.

</poem>

અને મોટો, ચળકતો છરો પડી રહે ખૂંપેલો

દરિયાના તળિયે.

</poem>

અને કાનની બુટ લાલ લાલ થઈ ગઈ.

જાણે હમણાં જ કોઈ સ્ત્રીએ ચુંબન કર્યું હોય.

</poem>

અહીં પથારીમાં જ પડ્યું છે,

પણ ક્યાં ગયાં મારાં સિંહબાળ?

</poem>

રેતીમાં તો માત્ર નાહવાનું હોય,

તું શાની માળો બનાવવા લડે?

</poem>

સાપોલિયાંઓની

વચ્ચે.

</poem>

છળ... કપટ... અને

આમંત્રણ આપતું એક ભરપૂર શરીર.

</poem>

એનું પોતાનું,

કે ઈન્દ્રનું?

</poem>

એની ચિંતા થશે.

અને આમ, સિબિલીઓ વેર વાળશે.

</poem>

{{Rule|10em}}

મનુષ્યો સાથે નાચી રહ્યાં છે.

હે નદી! તારો અંત આવી ગયો!

</poem>

અને બીજનો ચંદ્ર, ત્રીજનો ચંદ્ર,

ચંદ્રની બધી જ કળાઓ વ્યથિત છે.

</poem>

ખભે હળ અને મોઢામાં અંગૂઠો ચૂસતા

કણબીઓ.

</poem>

શિરાઓ.

એક્બીજાની ખૂબ નજીક નજીક.

</poem>

એનો સફેદ વાળ કદાચ ઊડીને

રસોઈમાં પડી ગયો હશે એટલે જ સ્તો!

</poem>

અને એ પણ હવે નથી રહી.

દૂધિયા દાંત જેવી એ ગાય ક્યાં ગઈ?

વેરાઈ જાય છે દરિયાઈ ફીણ જેવો.

પાછો ચાલ્યો જાય છે શાંતિથી, મોજાંઓ ભેગો.

</poem>

મોટાં રંગીન પીંછાંઓવાળું

ઢેલનું ભારેખમ શરીર ઊંઘી જાય છે.

</poem>

બંને એક જ અનુભવ છે.

ત્યાં જ ઠંડીથી ઠૂંઠવાતાં મરી તો નહીં ગયાં હોય?

કે પછી રસ્તામાં એમની કાંપતી પાંખો

ચાલી નીકળ્યા છે,

અસવારની રાહ જોયા વિના.

ઓરડામાં ખરતા તારાઓ

અને અગાશીમાં છે પડદા.

રાતનાં સપનાં બપોરે

અને બપોરનાં સપનાં રાત્રે.

જેના અધખુલ્લા હોઠો પાછળ ફૂટી રહ્યા છે

આડાઅવળા, નવાસવા દૂધિયા દાંત.

કોઈ રાજાનું અપમાન થયું હોય !

ફરી મારે કોડિયામાં થોડુંક તેલ રેડવાનું છે...

</poem>

માછલીના દાંત બનીને

રોજ મળીએ છીએ.

</poem>

આખા ઘરમાં સંભળાય.

મને બીક લાગે બહેરો થઈ જવાની.  

કપાસનાં ફૂલ

કોઈ જ વિક્ષેપ વગરની.

અસ્ખલિત.

કાગ

રોજ મારા પતિના શરીરમાં વીર્ય બનીને આવે છે

અને મારાં સ્તનોમાં દૂધ બનીને.

પણ, એ બંને વચ્ચે હવે કોઈ ભેદ રહ્યો નથી

પણ, આ ગાંડો કંઈ જંગલ જેટલું થોડું જીવશે?

કરગરે છે, એને લઈ જવા માટે.

પણ હું એને રજા નથી આપતી.

શૂન્યાવકાશ

પણ એ ક્યારેય એને શોધી ન શકયો.

ચુડેલનાં પગલાં હંમેશા ઊંધાં પડે છે.

કોઈ એને પકડી નહીં શકે.

મને ખબર છે કે એની બંધ મુઠ્ઠીમાં શું હશે!

વિસ્મય

વિશાળ રાજમાર્ગની ફૂટપાથ પર,

ડુહકા કરતો.

ફરીથી હું અજગરને, વેલ જેમ કોઈ વટવૃક્ષને

વળગી રહે એમ વીંટળાઈ વળું છું.

રોમાન્સ

અમારા આ રોમાન્સની

ઘરે આવનારા કોઈ મહેમાનોને ખબર નથી પડતી.

ચણીયા-ચોળી પહેરેલી વાંદરી નાચે છે.

અને એ ખુશ થઈને તાળીઓ પાડે છે.

</poem>

છતાં અકબંધ રહે છે

મારી આંખોનું અંધારું!

</poem>

જાણે સંભળાતો જ ન હોય

ભરતીનો અવાજ!

</poem>

આપણા પાળેલા કરોળિયાઓની લાળ ચાખો.

તમે આવો.

</poem>

પછી આપણે રાહ જોઈશું,

એના જીવતા થવાની

પરકાયા પ્રવેશ

કશું જ અજ્ઞાત નહીં.

કોઈ જ પરીકથા નહીં.

વાળની ગૂંચ

ન ભાવતા અન્નને થૂંકી નાખવું છે.

આવ, આપણે બંને એકબીજાને મુક્ત કરીએ.

આપણા કોઈ વિકલાંગ બાળક જેવો,

હજી અધૂરો પડી રહ્યો છે, મારી નોટબુકમાં.

અને બધાં જ -

(અલગ અલગ)

વહી રહ્યું હશે,

એક પછી એક જળાશયોના રસ્તે.

ન ભાવતા અન્નને થૂંકી નાખવું છે.

આવ, આપણે બંને એકબીજાંને મુક્ત કરીએ.