શાહજહાં/બીજો પ્રવેશ3

બીજો પ્રવેશ

અંક ચોથો

         સ્થળ : જીહનખાંના ઘરમાં દારાનો ઓરડો. સમય : રાત્રિ.

[સિપાર અને જહરત ઊભાં છે.]

જહરત :

સિપાર!

સિપાર :

કેમ જહર!

જહરત :

જુએ છે?

સિપાર :

શું?

જહરત :

આપણે આ રીતે જંગલી જનાવરોની માફક વગડે વગડે ભાગી રહ્યાં છીએ; ખૂનીઓની માફક એક ગુફામાંથી બીજી ગુફામાં જઈ છુપાઈએ છીએ; રસ્તાના ભિખારીની માફક એક માણસને દરવાજેથી લાત ખાઈને વળી બીજા માણસને દરવાજે મૂઠી મૂઠી ભીખ ઉઘરાવતા ભમીએ છીએ. જુએ છે?

સિપાર :

જોઉં છું. પણ ઇલાજ શો?

જહરત :

ઇલાજ શો? તું મરદ થઈને ઠંડે કલેજે બોલે છે કે ‘ઇલાજ શો?’ હું જો મરદ હોત તો આનો ઇલાજ કરત.

સિપાર :

શો ઇલાજ કરત?

જહરત :

[ખંજર ખેંચીને] આ ખંજર લઈ જઈને ડાકુ ઔરંગજેબની છાતીમાં હુલાવી દેત.

સિપાર :

હેં — હત્યા! ખૂન!

જહરત :

હા, હત્યા; ચમકી કાં ઊઠ્યો? ખૂન. લે આ ખંજર ને જા દિલ્હી. તું બાળક છે એટલે કોઈને તારો શક નહિ આવે. જા!

સિપાર :

કદી નહિ. હું હત્યા કરું જ નહિ.

જહરત :

બાયલો! જોતો નથી — અમ્મા મરવા પડી છે! જોતો નથી બાબા પાગલ જેવા બની ગયા છે! બેઠો બેઠો, બસ, આ જોયા જ કરીશ?

સિપાર :

શું કરું!

જહરત :

બાયલો!

સિપાર :

હું બાયલો નથી, જહરત! લડાઈના મેદાનમાં હું હાથી ઉપર બાબાની પાસે બેસીને લડેલો છું. મને જાન જવાનો ડર નથી. પણ હત્યા તો હું નહિ કરું.

જહરત :

બહુ સારું.

સિપાર :

તું ફોગટ ગુસ્સો કરે છે, બહેન! કાંઈ ઇલાજ નથી.

[જાય છે.]