કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – મનુભાઈ ત્રિવેદી/સરોદ બાજે

૨૩. સરોદ બાજે

બાજે સરોદ બાજે,
⁠ અકલિત કોઈ અવાજે
⁠ બાજે સરોદ બાજે.
કોઈ સમય દે ફૂલઝડી
⁠ સૂરોની સ્નેહ સુહાગી;
કોઈ સમય દે ત્રુટક તૂટતી
⁠ શ્રુતિ વેદના દાગીઃ
કંઈક નવું, કંઈ અણકલ્પ્યું એ
⁠ વાજી મને નવાજે.
⁠ બાજે સરોદ બાજે.
રાગ ન જાણે, નહીં રાગિણી,
⁠ બજતો તો ય સુરાગે;
અદ્ભુત એ અણજાણ્યાસૂરે
⁠ વણવગડ્યા શો વાગેઃ
સુરાવલીની સુરતા એક જ,
⁠ વાજે એક જ કાજે.
⁠ બાજે સરોદ બાજે.
બજતો રહેજે ઉરે નિરંતર
⁠ મિલન વ્રેહના સૂરે;
તમા નહીં છો તારા સૂરે
⁠ હૈયું નિરંતર ઝૂરે;
હૃદય ઝૂરવા ઓર ચહે છે
⁠ તવ ગુંજે યા ગાજે.
⁠ બાજે સરોદ બાજે.

⁠(સુરતા, પૃ. ૧૦-૧૧)