કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – મકરન્દ દવે/૩૦. હૈયાની વાત: Difference between revisions
Jump to navigation
Jump to search
KhyatiJoshi (talk | contribs) (Created page with "{{SetTitle}} {{Heading|૩૦. હૈયાની વાત|}} <poem> કોકનાં તે વૅણને વીણી વીણીને, વીરા! ઉછી-ઉધારાં ન કરીએ; હૈયે ઊગે એવી હૈયાની વાતને ફૂલ જેમ ફોરમતી ધરીએ. કોયલ તો કોઈનો ટહુકો ન માગે ને ...") |
KhyatiJoshi (talk | contribs) No edit summary |
||
| Line 5: | Line 5: | ||
<poem> | <poem> | ||
કોકનાં તે વૅણને વીણી વીણીને, વીરા! | કોકનાં તે વૅણને વીણી વીણીને, વીરા! | ||
::: ઉછી-ઉધારાં ન કરીએ; | |||
હૈયે ઊગે એવી હૈયાની વાતને | હૈયે ઊગે એવી હૈયાની વાતને | ||
::: ફૂલ જેમ ફોરમતી ધરીએ. | |||
કોયલ તો કોઈનો ટહુકો ન માગે ને | કોયલ તો કોઈનો ટહુકો ન માગે ને | ||
::: મોરલો કોઈની કેકા, | |||
માનવીનું કાળજ તે કેવું કર્યું? | માનવીનું કાળજ તે કેવું કર્યું? | ||
પીડ પોતાની, પારકા લ્હેકા! | :: પીડ પોતાની, પારકા લ્હેકા! | ||
રૂડા-રૂપાળા સઢ કોકના શું કામના? | રૂડા-રૂપાળા સઢ કોકના શું કામના? | ||
::: પોતાને તુંબડે તરીએ. — | |||
કોઈ કોઈ સંભારે રામટેકરી, | કોઈ કોઈ સંભારે રામટેકરી, | ||
કોઈ ઓઢા-હોથલની ગુહા, | :: કોઈ ઓઢા-હોથલની ગુહા, | ||
ચોમાસે ક્યાંક ક્યાંક શલોક ચગે | ચોમાસે ક્યાંક ક્યાંક શલોક ચગે | ||
ક્યાંક દરદે નીંગળતા દુહા: | :: ક્યાંક દરદે નીંગળતા દુહા: | ||
જીવતી ને જાગતી જીવનની ખોઈમાં | જીવતી ને જાગતી જીવનની ખોઈમાં | ||
કોઈની ભભૂત ન ભરીએ. — | :: કોઈની ભભૂત ન ભરીએ. — | ||
પોતાની વાંસળી પોતે બજાવીએ ને | પોતાની વાંસળી પોતે બજાવીએ ને | ||
::: રેલાવી દઈએ સૂર, | |||
ઝીલનારું એને ઝીલી લેશે, ભલે | ઝીલનારું એને ઝીલી લેશે, ભલે | ||
::: પાસે જ હોય કે દૂર: | |||
ઓલ્યા તો મોતમાં જીવી ગિયા, વીરા! | ઓલ્યા તો મોતમાં જીવી ગિયા, વીરા! | ||
જીવતાં ન આપણે મરીએ. — | :: જીવતાં ન આપણે મરીએ. — | ||
કોકનાં તે વૅણને વીણી વીણીને, વીરા! | કોકનાં તે વૅણને વીણી વીણીને, વીરા! | ||
::: ઉછી-ઉધારાં ન કરીએ. | |||
</poem> | |||
૨૪-૮-’૬૩ | ૨૪-૮-’૬૩ | ||
(સંજ્ઞા, પૃ. ૩૭-૩૮) | {{Right|(સંજ્ઞા, પૃ. ૩૭-૩૮)}} | ||
Revision as of 06:38, 11 November 2022
૩૦. હૈયાની વાત
કોકનાં તે વૅણને વીણી વીણીને, વીરા!
ઉછી-ઉધારાં ન કરીએ;
હૈયે ઊગે એવી હૈયાની વાતને
ફૂલ જેમ ફોરમતી ધરીએ.
કોયલ તો કોઈનો ટહુકો ન માગે ને
મોરલો કોઈની કેકા,
માનવીનું કાળજ તે કેવું કર્યું?
પીડ પોતાની, પારકા લ્હેકા!
રૂડા-રૂપાળા સઢ કોકના શું કામના?
પોતાને તુંબડે તરીએ. —
કોઈ કોઈ સંભારે રામટેકરી,
કોઈ ઓઢા-હોથલની ગુહા,
ચોમાસે ક્યાંક ક્યાંક શલોક ચગે
ક્યાંક દરદે નીંગળતા દુહા:
જીવતી ને જાગતી જીવનની ખોઈમાં
કોઈની ભભૂત ન ભરીએ. —
પોતાની વાંસળી પોતે બજાવીએ ને
રેલાવી દઈએ સૂર,
ઝીલનારું એને ઝીલી લેશે, ભલે
પાસે જ હોય કે દૂર:
ઓલ્યા તો મોતમાં જીવી ગિયા, વીરા!
જીવતાં ન આપણે મરીએ. —
કોકનાં તે વૅણને વીણી વીણીને, વીરા!
ઉછી-ઉધારાં ન કરીએ.
૨૪-૮-’૬૩ (સંજ્ઞા, પૃ. ૩૭-૩૮)