શાંત કોલાહલ/૧૬ રેણ

૧૬ રેણ

વાગોળની અસવાર બનીને ઊતરી આવે
હંસની પાંખે આંહિંથી ઊડી જાય :
જાગતાં જુએ કાંઈ ન
ઓલાં ઉંઘનારા તે અવનવી કોઈ દુનિયા દેખે
અમલ એવો પાય.

ખટમાટીની ઝૂંપડીને થલ નવલખો મ્હેલ,
ગામને ગાંદર ધૂમતી સોનલ ઘુઘરીઆળી વ્હેલ;
આંખની પલક લીજિયે રે તંઈ તેરસો જોજન જાય.

ઇંદરલોકની અપસરા ને પાતાળની નાગછોરી,
નેણની સામે ફૂલ-મણિ-સીંગારમાં ખેલે હોરી;
એકથી અવર લોકમાં ભમે આપણી તે આ કાય.

પાંપણને અંધાર-પછેડે ઝળકે જુદાં નૂર,
ઝૂરીએ જેને કાજ તે આંહિ વળગે આપણ ઉર;
પ્હોરને ઝૂલણ-ઢોલિયે તે ભવભવની લ્હેર્યું વાય.