અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/નાથાલાલ દવે/નેવલે બોલે કાગ
નાથાલાલ દવે
નેવલે બોલે કાગ, આજે કોઈ આવશે મારે દ્વાર,
લીંપ્યુંગૂંપ્યું આંગણું, ચૂલે મેલ્યો રે કંસાર. — ને.
ભીંતે ચાકળા ચંદરવા ને
ટોડલે તોરણ ઝૂલે,
ફળિયે મ્હેકે ગુલછડી ને
ચંપો ફાલ્યો ફૂલે,
ભાલે બિંદી, નાકે વેસર, પહેરું નૌસર હાર,
રંગબેરંગી ચૂંદડી, હાથે ચૂડીના ખનકાર. — ને.
અલકમલક ઓરતા ઉરે,
અલપઝલપ નેન;
છૂટક છૂટક ચૂરમાં અને
ત્રુટક ત્રુટક વેણ.
ઢોલિયા ઢાળું, વીંઝણે ગૂંથું આભલાના શણગાર,
ગઢની રાંગે મોરલા ગહેકે, દિશ રેલે ટહુકાર. ને.
સાવ સોનાને સોગઠે, મરમી!
ખેલજો રે ચોપાટ;
ચાલમાં પડે ચૂક, તો વાયરે
વેરાઈ જાશે વાત.
નેનથી ગૂંથાય નેન, હૈયાના રણઝણી રહે તાર;
આગલે ભવે ક્યાંક મળ્યાના, ઉર જાણે અણસાર. ને.
(પિયા બિન, ૧૯૭૮, પૃ. ૭૬)