અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/મકરન્દ દવે/હૈયાની વાત
મકરન્દ દવે
કોકનાં તે વેણને વીણી વીણીને, વીરા!
ઉછી-ઉધારાં ન કરીએ;
હૈયે ઊગે એવી હૈયાની વાતને
ફૂલ જેમ ફોરમતી ધરીએ.
કોયલ તો કોઈનો ટહુકો ન માગે ને
મોરલો કોઈની કેકા,
માનવીનું કાળજ તે કેવું કર્યું?
પીડ પોતાની, પારકા લ્હેકા!
રૂડા-રૂપાળા સઢ કોકના શું કામના?
પોતાને તુંબડે તરીએ.
કોઈ કોઈ સંભારે રામટેકરી,
કોઈ ઓઢા-હોથલની ગુહા,
ચોમાસે ક્યાંક ક્યાંક શલોક ચગે
ક્યાંક દરદે નીંગળતા દુહા :
જીવતી ને જાગતી જીવનની ખોઈમાં
કોઈની ભભૂત ન ભરીએ.
પોતાની વાંસળી પોતે બજાવીએ ને
રેલાવી દઈએ સૂર,
ઝીલનારું એને ઝીલી લેશે, ભલે
પાસે જ હોય કે દૂર :
ઓલ્યા તો મોતમાં જીવી ગિયા, વીરા!
જીવતાં ન આપણે મરીએ.
કોકનાં તે વેણને વીણી વીણીને, વીરા!
ઉછી-ઉધારાં ન કરીએ.
૨૪-૮-’૬૩
મકરન્દ દવે • કોકનાં તે વેણને વીણી વીણીને, વીરા! • સ્વરનિયોજન: પુરુષોત્તમ ઉપાધ્યાય • સ્વર: વિરાજ-બીજલ
મકરન્દ દવે • કોકનાં તે વેણને વીણી વીણીને, વીરા! • સ્વરનિયોજન: અમર ભટ્ટ • સ્વર: અમર ભટ્ટ