છોળ/આરત

આરત

            ⁠આંબલિયે લચી પડી સાખ
તોયે તે આણીકોર ફરુકી ના હય હજી
                ⁠પરદેશી સૂડા તારી પાંખ!

દીઠો કે લાગ ફોલી ખાવાને ક્યારનાં
                ⁠ટાંપી બેઠેલ કંઈ કાગ,
પળનોયે કેમ રહે જીવને ત્યાં જંપ
                ⁠મારે દા’ડી ને રેણના છે જાગ,
રાખી અબોટી હજી ઓર કોઈ ચૂંથે
                ⁠ઈ પ્હેલાં તું આવીને ચાખ!
                ⁠આંબલિયે લચી પડી સાખ…

રોકી રાખે રે તારા મોકળા ઉડાણ
                ⁠એવી પ્રીત્યુંનાં નહીં વીંટું દોર
જહીં જહીં જાય તહીં રહું તારી જોડ
                ⁠ઈથી ઓરતો ના ઉરને કો’ ઓર
અમરાઈ આવડી જો ઓછી પડે તો તારા
                ⁠હર્યાંભર્યાં વંન મુંને દાખ!
                ⁠આંબલિયે લચી પડી સાખ…

૧૯૫૯