દલપતરામનાં શ્રેષ્ઠ કાવ્યો/૮૦. ‘વેનચરિત’માંથી એક અંશ

From Ekatra Wiki
Jump to navigation Jump to search
The printable version is no longer supported and may have rendering errors. Please update your browser bookmarks and please use the default browser print function instead.


૮૦. ‘વેનચરિત’માંથી એક અંશ


મારૂં જોબન જાય ભરપૂર, સંકટ હું તે શી રીતે સાંખું;
રોઈ નેણનું ખોયું મેં નૂર, સંકટ હું તે શી રીતે સાંખું;
દહાડો મોતનો તો હજી દૂર, સંકટ હું તે શી રીતે સાંખું. ટેક.

દહાડા જાવા દોહલા, કેમ કરી કાઢું માસ;
પલક કલપ સમથઈ પડે, મને વસ્તીમાં ન ગમે વાસ.

કારતક માસ કોડામણો, અંનકુટ ઉચ્છવ થાય;
સ્વામી મુજને સાંભરે, મારૂં અંતર અતિ અકળાય.

માગસરે લોક લગન કરે, તોરણ બાંધે દ્વાર;
ઢોલ ઉપર ડંકા પડે, મારે કાળજે તે વાગે માર.

પોષ મહિનાની ટાઢડી, અતિ રાતે અંધકાર;
તમરાં બોલે તે સમે, મને ઉપજે અનેક વિચાર.

માઘે બેસી માંહરે, નિરખ્યો નહિ મેં નાથ;
ચતુર કંથને ચોરીમાં, મેં તો હસીને ન આપ્યો હાથ.

ફાગણ માસે કંથને, રસિલી છાંટે રંગ;
હશીને બોલે હેતથી, મારૂં એ જોઈ સળગે અંગ.

ચૈતર ચંપો ફૂલિયો, ફુલ્યાં ગુલાબી ફૂલ;
સંઘરીને ફૂલ શું કરૂં, મારા શરીરમાં ઉપજે શૂળ.

વૈશાખે વન વેડીયાં, આંખે સાખ જણાય;
કોયલડી ટહુકા કરે, મારું ભીતર ભેદાઈ જાય.

જેઠે જમીન તપે ઘણી, તપે વિજોગણ તન;
એક તાપ ઉપરતણો, બીજે તાપે તપે મુજ મન.

અષાઢે ઘન ચડી આવિયો મધુરા બોલે મોર;
કુદકા મારે કાળજું, મારૂં જાગે જોબન જોર.

શ્રાવણ માંહિ સુહાગણી, પિયુશું રમે ચોપાટ;
કોટે વળગી કંથને, હેતે હીંચે હીંચોળા ખાટ.

ભાદરવો ગાજે ભલો, દિલ દાઝે તે ઠામ;
દશદિશ બોલે દેડકા, એ તો દાઝ્‌્યા પર જ્યમ ડામ.

નદીયે હું ન્હાવા ગઈ, છાયા લીલા છોડ;
ચકવા ચકવી ત્યાં દીઠાં, સારા ભાગ્યનાં દીસે સજોડ,

અરે નદી ઉતાવળી, પિયુને મળવા જાય;
ઉછરંગેથી ઉછળે, એને હઈડે હરખ ન માય.

આસો માસે નોરતાં, ગોરી ગરબા ગાય;
લેરખડી લટકાં કરી, સ્વામી સામું તે જોતી જાય.

દીવાળીના દહાડલા, સરસ ગણે સઉ કોય;
શણગારાઈને સાંચરે, મારે હોળી હૈયામાં હોય.