કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – રમેશ પારેખ/૩૨. મદારીનું પ્રણયગીત

૩૨. મદારીનું પ્રણયગીત

રમેશ પારેખ

મારી છાતીના રાફડામાં ચાહવું બનીને એક ગોટગોટ પોઢેલો નાગ છે,
આવ, સખી આવ, એને છંછેડી નાખ, તારી મહુવરમાં મૂંઝાતો રાગ છે.

આંખોમાં કોઈ પાન ઊગ્યાનું ઘેન હાથચાલાકી જેટલું જ પોલું,
વાદીનો ખેલ કોઈ ખાંધથી ઉતારે તો ખુલ્લા આકાશભર્યું બોલું,
મારી પાસે તો એક ખોબો ભરીને નર્યો હું છું ને થીજેલી આગ છે.

મુઠ્ઠી તો ખોલ, એમાં સુક્કીડિબાંગ બે’ક ડાળખી સિવાય બીજું શું છે?
કેવી કરપીણ આ તે ઘટના ભાળું કે સખી, તુંય તારાં આંસુઓ ન લૂછે!
ખરી જતા સગપણની વચ્ચે ફેંકીને એમ કહેવામાં આવ્યુંઃ આ બાગ છે.

ઝીલી લે આજ લોહી સોંસરવા ડંખ લાવ, અહીંયાં લંબાવ તારું લોહી,
ટોળે વળીને કોઈ વાતો કરશે કે સાવ બાવળ પર કોઈ વેલ મોહી,
આંસુને એકલાં ન પીવા બેસાય, લાવ, એમાં તો મારો પણ ભાગ છે.

૨૫-૧૨-’૭૦/શુક્ર/નાતાલ
(છ અક્ષરનું નામ, પૃ. ૩૦૧)