મધ્યકાલીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/ગુરુશિષ્યસંવાદ
રમણ સોની
પ્રથમ ખંડ: ભૂતના ભેદ
દોહરા
ગુરુચરણે શિષ્ય આદરે, પ્રેમે કરી પ્રણામ;
પદપંકજ પાવન સદા, નમો નમો પરધામ. ૧
તપત થયો મહારાજ હું, ભવતાપ અંતર્બહુલ;
તમ કૃપારૂપી વચન જે, તે વહી આવિયો મુજ તુલ. ૨
મંદબુદ્ધિ હું પૂછવા, સામર્થ્ય નહિ ગુરુરાય;
પ્રભુ પધારો અંતરે તો, મારું સાર્થક થાય. ૩
ગુરુ: ભલે ભલે શિષ્ય ઉગ્રબુદ્ધિ, મહાઆશય તું વીર; હું જાણું તુજ બોલતાં, તું પરંપદ પૂછીશ ધીર. ૪
શિષ્ય: સત્ય સત્ય સ્વામી ગુરુ, તમે હાર્દ લહ્યું હરિરૂપ; પરમપદ તે મુજને કહો, ટળે પ્રપંચ અંધકૂપ. ૫
ગુરુ: ગુરુ કહે શિષ્ય પરંપદનો, રસનાએ નહિ થાપ; કરે ગ્રહી નથી આપવા, તે સમજે સન્મુખી આપ. ૬
પ્રકૃતિ પુરુષનો વિવેક એ, જો બુદ્ધિ ગોચર થાય; તો જન્મમરણ સંશય ટળે, મન તુર્યાતીત ઠહેરાય. ૭
વિધિ વિવેકે પ્રીછતાં, દીસે આપોપું અલગ; આત્મઅર્ક ઉદે હવો, તાં તેજ છે તત્ત્વ સળંગ. ૮
ખંડ ૪
સંસાર દીર્ધ રોગને, ટાળવા હીંડે જેહ; તેને ઔષધ આ ઘટે, હોય જીવન્મુક્ત વિદેહ. ૮૦
મોહકળણે કળ્યો કંઠ લગી, મનની તજવા ધાંખ; તેને હરિ હીંડે કાઢવા, તો તેને એ પાંખ. ૮૧
અજ્ઞાન અર્ણવે માનવી, ડૂબ્યો ભટકે ભૂર; હીંડે નિજ ગૃહ પામવા, તો તેને આ સૂર. ૮૨
અંતર આશય, મુગટનો, મુમુક્ષુને ઉપાસ્ય; મૂરખને કાંઈએ નહીં, શ્રીફળ વાનર પાસ. ૮૩
ગુરુ-શિષ્યનામે ગ્રંથ એ, જેમાં ખંડ છે ચાર; હરિચરણે જેને વાસ કરવો, હોય તે સુણો નરનાર. ૮૪
અંતરજામીએ જે કહ્યું, તે અખે કીધો વિવેક; દૂષણભૂષણ હરિ ભણી, એંશી ઉપર વળી એક. ૮૫
ઈતિ શ્રીગુરુશિષ્યસંવાદે તત્ત્વજ્ઞાનનિરુપણં નામ ચતુર્થખંડ: ||૧|| </poem>